Bent u ook ooit op bezoek geweest op de VRT, door die lange gang naar de televisiestudio’s, op de redactievloeren, in de schminkkamers, rekwisietenrekken of kostuumafdeling? Zat u weleens in een publiek in het Amerikaans Theater, sprakeloos maar gehoorzaam aan een applausmeester de Vlaamse BV’s te begluren? Hebt u ook vele gele briefkaarten opgestuurd, in de hoop met een wedstrijd de hoofdprijs naar Parijs te winnen? Hebt u misschien deelgenomen aan een quiz of een praatprogramma? Werd u naar aanleiding van een of andere gebeurtenis in de wereld of in uw buurt geïnterviewd?

De Grijze Man heeft het allemaal meegemaakt en gedaan, en meer. Hij droomde er namelijk van om bij de openbare omroep aan de slag te gaan, toen dat nog de enige Vlaamse was. De Grijze Man mocht kort na zijn afstuderen deelnemen aan een vergelijkend journalistenexamen in de nog gloednieuwe Flanders Expo in Gent. Er waren enkele honderden kandidaat-journalisten opgedaagd voor een quiz waarin je bij een flink aantal woorden en termen een beknopte en zo relevant mogelijke uitleg moest opschrijven.

In dat pre-Google-tijdperk heerste de overtuiging dat het mogelijk was aan de hand van een goed gekozen overzicht van woorden en termen een beeld te krijgen van de algemene kennis van de kandidaat-journalist. Want om nieuwsmaker te kunnen worden bij de BRT, moet het algemene kennisniveau top zijn. In de lijst stonden woorden als Hendrik De Man, Karel Appel en Suffragettes. Over de eerste namen kon de Grijze Man bladzijden vol schrijven. Van de laatste wist hij alleen dat David Bowie een denderende hit had met Suffragette City. Aan het slot klonk die beklijvende kreet: “Ahh, wham bam, thank you ma’am!”

De Grijze Man was niet geslaagd voor de schiftingsproef algemene kennis. Een korte tijd later begaf hij zich naar de Reyerslaan om te solliciteren voor een vacature van producer bij de radio. Ook bij die gelegenheid slaagde hij er niet in de schiftingsronde te overleven: meteen gebuisd op de stemproef. Hij ging dan maar zijn legerdienst doen bij de paracommando’s. En nadat hij enkele maanden na zijn afzwaaien was gaan stempelen, vond hij eindelijk een job. In de Makro.

En nog leverde de openbare omroep de Grijze Man een nare streek. Na een telefoongesprek met een fris klinkende redactrice werd hij uitgenodigd om in een van de vele praatprogramma’s van sterpresentator Jan Van Rompaey, vanuit het publiek, zijn meningnte geven over de zware opleiding tot paracommando. De Grijze Man was enkele uren doende geweest met het repeteren van pakkende anekdotes. Om op televisie te verschijnen had hij zijn nieuwe wijnrode blazer aangetrokken. Maar tijdens de uitzending kreeg hij tot zijn immense teleurstelling slechts één keer de gelegenheid om een volzin te beginnen uitspreken, die de beroemde televisiepresentator al na enkele woorden onderbrak om de mening te vragen van een kortgeschoren jongeman die geen wijnrood jasje droeg maar wel fier als een gieter zijn rode muts op zijn kop had gezet.

Gelukkig heeft de Grijze Man ook enkele keren plezier beleefd op de VRT. Hij liep er eens op het voetpad naast het omroepgebouw met zijn twee dochters van zes en acht, die mee mochten naar De Zevende Dag, waar papa’s baas moest optreden. Bij het omslaan van een hoek botste de Grijze Man pardoes op een fraai uitgedoste man met een hoed. Eddy Wally, The Voice of Europe!

De Grijze Man excuseerde zich en stak fluks zijn hand uit om de beste zanger van Ertvelde en omstreken de vijf te geven. ‘Geen erg, een geweldige dag gewenst, mijnheer’, antwoordde Eddy als een gentleman, de rechterhand in de hand van de Grijze Man, de linkerhand elegant zwierend met zijn borsalino. ‘Kijk meisjes, dit is nu de wereldberoemde zanger Eddy Wally’, lichtte de Grijze Man zijn meisjes voor. Twee mondjes vielen open. De geroutineerde handdruk van de charmezanger verplaatste zich naar de twee poezelige knuistjes. Met z’n drieën bleven ze sprakeloos achter terwijl Eddy zijn pad naar de eeuwige roem via de televisiestudio’s vervolgde. Hij ging er Vlaanderen wellicht verrassen met de verovering van een zoveelste land dat als een blok aan zijn voeten was gevallen.

Als de auto op de oprit van de woning van de Grijze Man tot stilstand was gekomen, wipten twee meisjes vliegensvlug naar buiten. “Mama, mama,” riepen ze uitgelaten, nog altijd diep onder de indruk van de buitenaardse ontmoeting met de wereldberoemdheid, “we zijn Eddy Wally tegengekomen en hij heeft ons een hand gegeven!”

Wat is die VRT er toch in geslaagd de mensen blij te maken!

*In juni 2016 verscheen van minister Sven Gatz “Over de media heb ik niets te zeggen”, een boek over media, met vele medewerkers van een hoog niveau. Elk hoofdstuk van Sven Gatz in dat boek, wordt besloten met een column van De Grijze Man. Bovenstaande column volgt op het vijfde hoofdstuk, “De omroep van ons allemaal”. Het boek is uitgegeven bij Van Halewyck en voor € 16 verkrijgbaar in de boekhandel.