Gisterenavond ben ik voor de laatste keer ons hondje Pippa gaan uitlaten. Vandaag gaat ze naar een nieuw gezin.
Pippa, een bruinwitte Cavalier King Charles-spaniël, is drie jaar oud. We kochten ze in een hondenkennel na het overlijden van onze Cookie, ook een Cavalier King Charles, maar een tricolor. Cookie kwam bij ons toen Winke haar eerste communie deed en Jolente nog op de kleuterschool zat. Wat hebben mijn dochters en dat hondje een plezier gemaakt. Cavaliers houden van kinderen. En kinderen vinden de hondjes vaak de liefste van de hele wereld.

Mijn aandeel in het houden van een hond is altijd erg beperkt geweest. Ik ben dan ook niet de grootste hondenliefhebber van de buurt. Mijn enige taak was de hond uitlaten voor het slapengaan. Dat was in het begin nog een opdracht waarin ik het nuttige aan het aangename kon paren: zo kon ik bij een rustig en kort wandelingetje mijn laatste sigaretje van de dag roken. Daarbij bracht ik mijn geest na het overschouwen van de dag tot rust. In de zomerse buitenlucht, de krakende wintervorst, de windvlagen van de herfst of zelfs bij een stromende voorjaarsregen, waarin een zwarte vilten hoed mijn zicht vrijwaarde door mijn brillenglazen droog te houden.

De andere taken werden waargenomen door de andere gezinsleden. Vooral Greet nam er heel wat van op haar schouders: hondeneten kopen en eten geven, dierenartsbezoek en, tenzij ze les moest gaan geven, een ochtendwandeling, behalve in de schoolvakanties. In de schoolvakanties was het aan de meisjes om de hond uit te laten, voor zover daar die omschrijving voor nodig was. Ze namen Cookie vaak op sleeptouw als ze op het speelpleintje over onze deur ravotten of in het Haachts Broek, het bos achter onze wijk, op avonturentocht trokken. Ook na schooltijd moesten onze dochters afspreken wie met de hond ging wandelen.

Maar kleine meisjes worden groot. Toen ze dieper doordrongen in het middelbaar onderwijs, meer schoolwerk op hun bord kregen en intensiever sportten na schooltijd, werden de wandelafspraken wel eens verwaarloosd. Dat zorgde dan voor ergernis en ook wel eens voor ruzie in het gezin.

Daarom vond ik het na de dood van Cookie, met Winke op kot en Jolente op hoge humaniorabenen, echt niet meer verstandig om een nieuwe hond in huis te halen. Want wie op kot is, kan natuurlijk tijdens de weekdagen niet meer gaan wandelen met de hond. Maar ik was de enige tegenstander, toen mijn drie vrouwen gebogen over een nest puppies discussieerden welke pup ze dan wel zouden nemen.

Pas na enkele stevige afspraken bedongen te hebben, stemde ik in met de komst van Pippa. De dochters zouden samen de dagwandelingen tijdens het weekend verdelen. Zolang ze niet op kot was, zou Jolente ook een wandeling tijdens weekdagen voor haar rekening nemen. De avondwandeling zou ik verder blijven doen, hoewel ik inmiddels niet meer rook. Maar dat was dan ook het enige waartoe ik me ten aanzien van de nieuwe hond wilde verbinden.

Het jongste jaar moesten er veel vaker dan vroeger hondendrollen uit de tuin verwijderd worden. De dochters zijn nu al enkele jaren op kot. Winke verbleef enkele maanden in Berlijn, Jolente vertrekt na de zomer voor een semester naar Portugal en Greet is weer meer les beginnen geven. Pippa zat meer en meer alleen, smachtend naar de buitenlucht en kinderen om zich heen. Een hondenleven.

De gedachte dat Pippa beter af zou zijn in een ander gezin, met jongere kinderen, was al aan het rijpen toen we de voorbije weken maar geen vakantieopvang voor Pippa vonden. Pawshake, de hondenoppasdienst voor vakantiegangers waarover VTM een mooie reportage had gemaakt, kwam te laat om een redboei te zijn. Greet had voordien al zowat alle honden met een hoed op uit Haacht en omstreken om een reddende poot gevraagd. Uiteindelijk vond Winke toch een vriendin bereid, zij het node. Maar toen bleek Pippa vlooien te hebben. Winke kon die vriendin toch niet met een hond met vlooien opzadelen!

Greet waste nog eens alles hondendekens. De hondenkapster zette Pippa onder de speciale shampoo, raadde een effectiever antivlooienmiddel aan en verklaarde haar vlooienvrij. En nadat Greet haar hart had gelucht, kwam ze ook met een enthousiast kandidaat-adoptiegezin op de proppen. Onze Pippa weet het nog niet en ze ligt naast me op een stoel de slaap van de onschuldigen te slapen, maar straks krijgt ze een nieuw leven. Een beter hondenleven. Volgende week mogen mijn vrouwen al gaan kijken of Pippa gelukkiger is.