Na de nieuwe modus operandi van de terreur die in Nice voor het eerst is toegepast, dringt door dat het niet meer mogelijk is dergelijke blinde aanslagen te voorkomen. Zonder het te beseffen, glijden we van de tussentijd een nieuwe tijd binnen. Een tijd waarin de veiligheid van burgers niet langer door de overheid kan worden gewaarborgd. Een tijd waarin de overheid dat ook erkent. Hoe die nieuwe tijd nog uit de verf zal komen, is nog onduidelijk. Misschien wordt permanente onzekerheid wel een van zijn kenmerken.

De kans dat er van de duizenden plaatsen waar mensen zich verzamelen een terroristische gewelddaad wordt uitgevoerd net op het feest, de wedstrijd, de kermis, het concert, het festival, de markt, …. waar je zelf of je naasten zich bevinden, is statistisch gesproken verwaarloosbaar klein. Als dit ons in onze gedachten en de handelingen die daaruit voortspruiten evenveel hindert als de plaag van vliegende mieren op een zonnige zaterdagnamiddag op de Gentse Feesten of de muggen in een zwetende tent waar enkele tientallen dorpsgenoten zijn verzameld, kunnen we daar eigenlijk nog best mee leven.

In Gent was de politie alomtegenwoordig. De opkomst van het publiek was wat minder dan vorig jaar. Maar toch genoeg voor de medewerkers van een veiligheidsfirma om er op hun manier een topdag van te maken. Zonder poespas smeerden ze ontelbaar veel buitenlanders en andere niet-Gentenaars een boete van 60 euro voor fout parkeren aan hun broek. Velen onder hen hadden, door de slecht aangeduide parkeerroute en een gewijzigd circulatieplan dat gps-gebruik levensgevaarlijk maakte, dan maar ten einde raad hun wagen achtergelaten waar ze een weliswaar verboden maar toch aanvaardbaar geacht gaatje vonden.

Het was na Nice wel een geruststelling te merken dat de toegangsstraten tot het Feestparcours gebarreerd waren door betonblokken waar geen koelvrachtwagen van tien ton doorheen kon rammen. We hebben zorgeloos genoten van de straatartiesten, de dranken, de ambiance, de mensen van alle kleuren en gezindten in een van Vlaanderens mooiste en boeiendste steden. En op de koop toe ontdekten we in de Drabstraat de overheerlijke Pesto Genovese en Etruskische kazen van Osteria Delicati.

Aan de feesttent op de Wespelaarse Hoek in Haacht was niet één politieman te bekennen. Het tegendeel zou de aanwezigen pas echt ongerust maken. De straat waar de wijkkermis, het mosselfestijn, de fuif en de zangstonde ten voordele van de plaatselijke voetbalclub Sparta Haacht Statie plaatsvond, was niet eens voor het verkeer afgesloten. Het voetbalveld waarop de feesttent geplaatst stond, was immers ook nodig als parking.

In de tent volgden de Primussen elkaar zoals vanouds in sneltempo op. Voor het eerst stond Bruce Springsteens meezinger ‘Dancing in the dark’ op het programma van ‘Den Hoek zingt’. Mijn moeder vroeg me ten dans op ‘Du’ van Peter Maffay. Zo’n verzoek kan je niet naast je neerleggen. Bij gebrek aan nog echte grote familiefeesten als huwelijken of gouden bruiloften voor jong en oud, haast een jeugdherinnering geworden, moet ze tegenwoordig haar zoons op ‘Den Hoek zingt’ uitnodigen om haar benen nog eens uit te kunnen slaan.

’s Anderendaags in de ochtend stellen de ministers Sven Gatz, Ben Weyts en Joke Schauvliege het masterplan Bivakplaatsen voor, in een jeugdverblijfscentrum in Bonheiden op een kamp van een KSA-groep uit Berchem. Terwijl we wachten op de aankomst van de excellenties, komt een buurtbewoner bij de burgemeester zijn beklag doen over de geluidsoverlast van het kamp. Als moderne wakkere en mondige burger is hij vastbesloten zich niet met een kluitje in het riet te laten sturen. Als de man gesust maar toch met een kluitje terug huiswaarts is gekeerd, vertelt de burgemeester dat hij niet goed weet wat hij moet denken over de mislukte poging tot staatsgreep in Turkije. Ik ook niet, antwoord ik.

We horen staatsgrepen om een democratisch bewind af te voeren, te veroordelen. En toch voel ik daar, zoals velen in Vlaanderen en ver daarbuiten vermoed ik, tegenover Erdogan aarzeling bij. We vinden het merkwaardig dat een president die in onze ogen niet gespeend is van dictatoriale neigingen door zijn onderdanen ogenschijnlijk zo’n gewenst figuur is dat ze zijn oproep om op straat te komen massaal volgen. Zijn aanhangers vielen de tanks zelfs aan met hun blote handen, waarop soldaten die misschien nog niet wisten dat ze een staatsgreep hielpen uitvoeren, op burgers schoten, waarna burgers militairen lynchten als ze hen te pakken kregen. Ook vele Belgen van Turkse origine bleken het nodig te vinden om op straat amok te maken om president Erdogan te verdedigen. Angstaanjagend is dat allemaal.

De dader van Nice kwam uit de buurt van Sousse, een kuststad in Tunesië. Daar werden vorig jaar in juni zo’n veertig mensen zonnend op het strand doodgeschoten. Mensen in Europa werden sindsdien zomaar vermoord tijdens concerten, voetbalwedstrijden, het vuurwerk voor de nationale feestdag, op weg naar hun werk in de metro of in blijde verwachting van een vliegreis in de luchthaven… Als ik de drie ministers wat later op het kampterrein zie dollen tijdens een spelletje kat en muis, maak ik me de bedenking dat er nog vele plaatsen te verzinnen zijn voor blinde terreur die niets en niemand ontziet en mikt op het hart van een gemeenschap.

Enkele duizenden kilometers verder naar het oosten, waar het leven minder bourgondisch is dan in Vlaanderen, worden mensen gedood bij bombardementen uit de lucht, zonder dat ook maar iemand van de nabestaanden ooit zal weten wie de aanvallers waren. Ze weten wel uit welke staten ze mogelijks afkomstig zijn.