Het was een van de beste Belgische concerten van alle die hij in België heeft gegeven, die zomerse zaterdagavond 9 juli 2016 in Werchter, schreef de cultuurjournalist van De Standaard die ik als kenner ter zake waardeer. En het heeft deugd gedaan aan ons hartje, een gevoel dat The Boss me bij elk concert weer geeft. Dat gevoel deed me zonder nadenken honderd euro neertellen voor deze Werchter Classics die maar om één artiest en één band draaide, Bruce Springsteen and the E Street Band.
Het moet jaren geleden zijn dat ik nog op mijn rug gelegen het voorbij glijden van de wolken gadesloeg. De condenssporen van de vliegtuigen boven Werchter waaierden uit als de etherische muziek van Lana Del Rey, die overigens wel te pruimen was voor een contemplatief ogenblikje of twee. Ze gaf trouwens toe dat ze zelf ook niet kon wachten tot het de beurt zou zijn aan Springsteen.

En dan begon het, iets vroeger nog dan geprogrammeerd en drie uur lang. We waren nog niet dicht genoeg bij het podium geraakt of daar weerklonk dat al haast vergeten Prove it all night uit Darkness on the edge of town uit 1978. Wat later schreeuwt een boomlange jonge kerel voor me uit volle borst het refrein mee van The promised land uit datzelfde album, geschreven lang voor hij geboren was: The dogs on Mainstreet howl caus they understand, if I could take one moment into my hands, mister I ain’t a boy, no I’m a man, and I believe in a promised land.

Nieuwe nummers als American Skin van High hopes uit 2014, geïnspireerd door de 41 schoten (41 shots) waarmee de politie van New York in 1999 de zwarte immigrant Amadou Diallo neerkogelde. Een rilling over je rug, als Bruce traag en indringend de zinnen zingt waarmee de moeder haar zoon waarschuwt: “If an officer stops you, promise me you’ll always be polite, and that you’ll never ever run away, promise mama you’ll keep your hands in sight”.

Klassiekers die iedereen op de wei kent: The River, Born in the USA, Born to run, Dancing in the dark, The Rising, Badlands of Waiting on a sunny day. Een knallende versie van Because the night, het nummer van Springsteen dat Patti Smith op haar lijf plakte. Pakkende foto’s van The Boss met Clarence Clemmons, zijn reusachtige saxofonist die zo’n vijf jaar geleden overleed, terwijl Tenth Avenue Freeze Out weerklinkt. 27 uitgesponnen en dampende songs. Wat doet die haast 67-jarige zijn publiek plezier.

Ontroering en weemoed, vreugde en energie, passie en overgave en vooral: de moed om positief in het leven te staan. Springsteenconcerten zijn momenten waar het in een mensenleven om draait en die ik graag deel met wie me nauw aan het hart ligt. Een antidotum voor vermoeidheid en verveling, stress en woede, depressie en levensmoeheid. Can you feel the spirit?, durft hij dan nog vragen. Ik kijk al uit naar de volgende keer.