Gisteren werd Salah Abdeslam dus levend gevat. Hij kreeg enkel een kogel in zijn been. Gisterenavond laat kreeg ik nog een telefoon van een vriend in Frankrijk. Verder nog nieuws uit België, vroeg hij. Hier in België was het redelijk onmogelijk om op dat moment het nieuws nog niet te hebben gehoord. Onze tv-zenders VTM en VRT gooiden hun programmaschema’s overhoop. De arrestatie kreeg haast zoveel weerslag als de aanslagen in Parijs zelf, die vrijdagavond in november in Parijs.
Ik doorblader de zaterdagkrant en denk aan Salah. Hij wordt omschreven als straatjochie, fuifnummer, matige student, kruimeldief en drugsdealer vooraleer hij IS-terrorist werd. Ik denk dat de voorlopig laatste rol van zijn leven hem het minst op zijn lijf geschreven stond. Uit alles blijkt dat Salah veel te graag leefde om martelaar te worden.

Al is daarover nog niet alles geweten natuurlijk. Vermoed wordt dat hij in Parijs zijn bommengordel in een vuilbak smeet. Hij belde in die nacht van horreur wenend zijn vrienden in Molenbeek op om hem uit het inferno dat hij mee had geregisseerd, te komen evacueren. De terugtocht was blijkbaar niet op voorhand georganiseerd. Bij zijn arrestatie miste hij ook de kans om als martelaar het paradijs van zijn geloof te betreden. Dat is volgens mij geen toeval. Salah wil blijven leven.

Ik denk aan zijn moeder. Ze had net deze week een andere zoon ten grave gedragen, de resten ervan tenminste, want de broer van Salah had zichzelf in Parijs wel opgeblazen. Het Laatste Nieuws had van die begrafenis een foto op de voorpagina geplaatst. Misschien wilde Salah zijn moeder geen nieuw onverteerbaar verdriet aandoen.

Hij werd opgepakt in de buurt waar hij is opgegroeid. Zoals Vlamingen van hun kerktoren houden, liet Salah zich oppakken onder zijn minaret. Tussendoor nog een nieuwtje uit de krant: de islam is de grootste godsdienst van ons land geworden. Ongeveer 400.000 moslims belijden actief hun geloof. Er zouden nog slechts 200.000 katholieken wekelijks de mis worden gelezen.

Het toeval wil ook dat uitgerekend de avond dat Salah werd gearresteerd, in een gevuld Heizelpaleis in Brussel de Marokkaanse gemeenschap in ons land haar vele verdienstelijke personen van het jaar in de bloemetjes zette. Ze gaven voor van alles en nog wat zogenaamde Diwan Awards aan Belgen van Marokkaanse origine: rolmodellen uit de wereld van het bedrijfsleven, kunst en cultuur, verenigingsleven, media, sport, advocatuur en gerecht, wetenschap en techniek, geneeskunde en gezondheid, management,… Mensen die de allochtone jeugd moeten inspireren.

Er kon online op allerlei kandidaten in al die categorieën gestemd worden. Volgens de organisatoren namen meer dan 20.000 mensen aan die verkiezingen deel. Er werd ook een persoonlijkheid van het jaar verkozen. Die eer viel naar verluidt uiteindelijk te beurt aan Abdel Fakir, een Brusselaar van wie de naam mij als blanke Vlaming helaas niets zei.

De feestelijke avond, met meer dan duizend genodigden, werd bijgewoond door tal van hoogwaardigheidsbekleders en belangrijke mensen. Veel politici dus ook. Zoals Charles Michel en Jan Jambon. Onze premier die zich liet filmen terwijl president Obama hem telefonisch feliciteerde met de vangst van Salah. Onze minister van Binnenlandse Zaken die zich met Michel liet fotograferen voor een jeep vol gemaskerde speciale interventietroepen in vol ornaat met daarbij de tweet: You got him, boys! So proud of you. Together we can fight terrorism. Een N-VA’er in het Engels dus, pour les besoins de la cause, jawel, alsof het om een EK-wedstrijd ging die België heeft gewonnen.

Hun aanwezigheid bij de uitreiking van die Diwan Awards bracht me op het idee waarvan de organisatoren van het evenement met zo’n nobele motieven moeten gruwen maar dat helaas de tragische realiteit is: voor de meeste mensen die niet van Marokkaanse origine zijn, is de persoonlijkheid van het jaar van Marokkaanse origine Salah Abdeslam.