Een uitnodiging van Joans zoon Bram voor een evenement op Facebook trok meteen mijn aandacht: Kaffee Claude, zondag 21 februari om 15 u, Cash Reloaded. Om 15 u zat Kaffee Claude afgeladen vol. Met mensen die houden van Johnny Cash. En van de twee muzikanten die met hun gitaren en stem de man in het zwart weer tot leven zouden wekken, als their own Personal Jesus.

Ik heb het concert dat het duo al enkele jaren brengt, al een keer of vier meegemaakt. Maar deze keer was het een bijzondere ervaring. Zanger-gitarist Hatch Peterson and gitarist Mr Joan Peacock, mijn vriend sinds de lagere school, gaven nog meer dan anders het beste van zichzelf, in dat Haachts café waar Joan en ik samen met vele anderen in onze jonge jaren zoveel uren in de rook hebben gezeten en gelachen, gedronken en gegeten.

Die zondag bij Claude zag ik mensen naar wie ik 35 jaar of langer geleden opkeek. Omdat ze muziek speelden, optraden in zalen als de inmiddels gesloten De Zwaan in Wespelaar. Omdat ze vrijden met lokale schonen of, omgekeerd en toch hetzelfde, met een van de muzikanten. Omdat ze al zoveel zelfvertrouwen en wereldwijsheid uitstraalden, het gezicht waren van een nieuwe generatie die het heft in eigen handen had genomen, zijn leven had ingericht zoals het een nieuwe generatie past. Terwijl ik, jonger, nog thuis bij mijn ouders wonend, nog jaren studeren voor de boeg, nog verlangend naar een lief, zoekend naar mezelf, hen gadesloeg terwijl ik mijn eerste pinten leerde drinken.

Zoveel jaren later zijn onze buiken uitgestulpt, lebberen bovenarmen en borsten, zijn haren verdwenen, gekleurd of grijs, zijn hoofden en nekken dikker en gezichten gerimpeld. Maar de jonge mensen van toen zijn nog herkenbaar, soms pas bij de tweede oogopslag. Van vijf meter afstand, in een opening tussen een stuk of twintig opeengepakte toeschouwers, zie ik aan de andere kant van de toog een oudere versie van een Jan aanschuiven om pinten te bestellen. Ik steek mijn hand omhoog, Jan kijkt me vragend aan, onbegrijpend. Hij wijst met zijn vinger op zijn borst, ben ik het die je groet? Ik knik. Hij spitst zijn ogen, fronst nadenkend en plots zie ik in de opening tussen hoofden die voldoende seconden lang mijn venster blijft, hoe het wonder van de herkenning zich voltrekt, hoe de lach zijn gezicht overweldigt, zijn lippen mijn naam vormen en zijn ogen zeggen, ach ja, nu zie ik hoe 35 jaren van leven jouw gezicht hebben getekend.

In het van nostalgie en bier zwelgend café vol sigarettenrook als weleer staat ook de reünie geagendeerd van de leden van Dealwood, het groepje van mijn gitaarminnende vriend waarvan ik zoveel jaren terug in De Zwaan de onvergetelijke première beleefde. In mijn kast op zoek naar een ander plaatje heb ik het mini-cd’tje onlangs nog zien staan. Vandaag zit ik aan de toog met Johan en Greet de aanwezigen te becommentariëren. De ouderen waarnaar ik ooit opkeek, blijken nu generatiegenoten te zijn geworden. Waar in de tienerjaren twee jaren een wereld van verschil maken, wordt boven de vijftig niet meer op een jaar of twee gekeken.

Als na meer dan een uur wachten Joan en Hatch eindelijk de hitrevue van Cash op hun akoestische gitaren met versterking aanslaan, ben ik aan mijn tweede Duvel bezig. De toeschouwers laten zich meeslepen met de donkere stem, de drank vloeit zo rijkelijk dat het cafépersoneel extra hulp nodig heeft. Om de paar minuten komt Harry uit de menigte gedoken met een bierbak vol lege glazen en flesjes boven het hoofd gehesen.

Als ik even voor zevenen goed gezegend thuis kom, krijg ik zowaar begrip voor mijn zondagse uitspatting. Mijn vriend Joan heb ik alleen een kus en een knuffel kunnen geven, meer dan een uur vóór zijn optreden. Hopelijk zien we elkaar van de zomer terug, op een terras onder een sterrenhemel aan de rand van een woud, ergens in de Bastide Sourdiou. And it burns, burns, burns.