Hotel Mare Alimuri in Meta, een klein badplaatsje met zicht op de haven van Sorrento in de Golf van Napels, is van oudsher een populaire vakantieplaats voor Britse toeristen. ’s Morgens verhuizen de beans on toast er in kilo’s van het buffet naar de Engelse magen.

Op wandel in het half augustus razend drukke Sorrento zie ik vijftig meter voor me uit een oude dame struikelen op het voetpad. Oei, kijk daar, dat oudje is gevallen, zeg ik tegen mijn vrouw. Het besje komt er gelukkig met wat schrammen en een bruine veeg op de knie van haar lange witte linnen broek van af. Reizen met mijn bijzondere vrouw is altijd een avontuur, waarbij we dankzij haar uiterst vlotjes contact leggen met een plejade van interessante mensen. Ze houdt haar gewoonte om, zoals men dat in het dialect wel eens zegt, een gesprek met een hond met een hoed op te beginnen, ook op reis levend. Weldra zijn we bijgevolg in een levendige conversatie met de Britse grand old lady beland, laten we haar Dorothy noemen.

Met haar al evenzeer wat gerimpelde dochters Judith en Anne verblijft ze in hetzelfde hotel als wij. Zoals ook de Engelse, Ierse, Schotse en Welshe toeristen die we tijdens onze vakantieweek in het Alimuri hebben leren kennen: George en Lindsey, dertig jaar getrouwd en nog verliefd als pubers, William en Maggie, veertigjarige politieofficieren op huwelijksreis, weliswaar voor hun tweede huwelijk, de kersverse grootouders Roger en Juliette en de alleenstaande Amy en haar zestienjarige zoon David. Daarnaast hadden we ook veel verhalen en ervaringen uit te wisselen met een Spaans-Duits ziekenhuiskoppel, een stel jonggetrouwde chti’s uit Noord-Frankrijk en twee Vlaamse gezinnen met kinderen, van wie één van de moeders nog in de klas gezeten heeft met mijn jongste nicht. Hoe luidt dat gezegde ook al weer over Vlamingen die elkaar in den vreemde tegenkomen?

Met de zes zwalpende jonge Engelsen aan de bar en de vretende familie Dik die nooit vergeet even vóór het etensuur post te vatten aan de deur van het restaurant om dan as soon as possible het tafeltje dicht bij de dessertbuffetten te bemachtigen, hebben we geen kennis gemaakt. We kozen er de sophisticated English uit, die niet alleen zuipen met maten maar ook met mate. Maar ook die Engelsen wekken mijn herinneringen aan de sinds mijn jeugdjaren vergeten obsessie van de Britten voor toast met bonen. Of ze dat nu op z’n Iers, Schots, Welsh, Yorkshires, Manchesters of Londens uitspreken.

De Britse kolonie van Alimuri is het nog over één zaak eens: het gaat bergaf met het hotel. De meesten zijn wat men in hun pubs stamgasten zou noemen. Maar ondanks de dalende curve van hun vakantiegevoel blijven ze wel terugkeren naar Hotel Mare Alimuri in Meta, sommigen nu al voor de vijfde keer.

Ze hebben geen echte Bailey’s meer in de bar, zegt Dorothy. Het hotel is overgenomen en alleen de manager mocht blijven, maar de meeste goede kelners en kamermeisjes zijn ontslagen, weet George. We zien de dikbuikige manager als een walvis door zijn hotel schrijden, altijd glimlachend. Hij antwoordt nooit op kritiek, die ook wij hem voor de voeten te werpen hadden. Wie informatie vraagt, verwijst hij met een handgebaar door naar zijn bevoegde diensten.

Gisteren vroeg ik de ober welke vis er op het menu staat, vertelt Juliette, en ik kreeg als antwoord witte. James en John waren vanavond misselijk, zo erg is het, vindt Annie. Ze hebben al overwogen om voortaan elke avond in The Foreigner’s Club in Sorrento te gaan eten, ondanks hun all-in-formule in Alimuri. Daar moet je ook eens binnenlopen, raden de Angelsaksers ons aan.

Wij zijn eens een kijkje gaan nemen in die Foreigner’s Club. Een prachtige bedoening waar het rijk aanwezige warme hout geschikt is om alle Engelse en Amerikaanse dialecten te absorberen. Een uitgestrekt terras met een magnifiek zicht op de baai. Een cruiseschip dobbert aan zijn ankers vóór de haven, de veerboten naar Napels en Capri liggen aangemeerd, motorjachten en zeilbootjes trekken witte sporen in het azuren water. In de verte geeft het hectische Napels de indruk te sluimeren onder de Vesuvius in diepe rust. Beneden klotst het zeewater zachtjes tegen de kade. Een zicht, kortom, waarvan je ook in het Alimuri kunt genieten.

In ons hotel discussiëren we tot lang na zonsondergang met de Engelsen over de IJzeren Thatcher en die historische kolenvakbondsleider Arthur Scargill. ‘Ik heb zijn handtekening’, zegt George, de gewezen mijnwerker die nu hoogspanningslijnen onderhoudt, met fiere stem. Of we speculeren over een nieuw referendum in Schotland, dat de Schotten een goede zaak zouden vinden zonder dat ze van Engeland af willen. De Engelsen daarentegen vinden het een slechte zaak omdat ze ook niet van Schotland af willen. Waarop we om een of andere reden, de vierde G&T misschien, beginnen fantaseren over de kans dat een terrorist tussen Sorrento en Capri de veerboot in de lucht blaast en Italië op de ziel trapt zoals Londen al eerder in zijn metrokruis werd getast.

Waar gaat het naartoe met de wereld, zucht Dorothy, bijna tachtig jaar geleden geboren in het Ierse Tipperary en als katholiek om den brode naar Engeland verhuisd. Inderdaad, antwoord ik, als zelfs de Italiaanse obers je niet meer kunnen zeggen welke vis er op het menu staat. Toch niet meer in het Engels, denk ik daar bij zonder te verpinken. Ze knijpt in mijn arm en smeekt: wil je alsjeblieft niet aan mijn dochters vertellen dat ik vanmiddag ben gevallen? Natuurlijk niet, stel ik haar gerust. Stel je voor dat ze hun moeder te oud zouden vinden om nog terug te komen naar Hotel Mare Alimuri.