Wat als de 5,5 miljoen mensen die (naar schatting) dit jaar Brugge zullen hebben bezocht, er ook zouden blijven wonen? Onder dat motto vulden gereputeerde kunstenaars een parcours met kunstwerken doorheen de stad, van station tot Dampoort: de Triënnale Brugge 2015. In hun zog zoeken Greet en ik naar deze kunst in de openbare ruimte. Omdat het zonnetje zo heerlijk schijnt laten we de drie tentoonstellingen van de Triënnale links liggen.

Een lief meisje op het infopunt in het Concertgebouw aan ’t Zand stopt ons een foldertje over de Triënnale in handen met een kaartje waarop in nummertjes het parcours door de stad staat uitgestippeld. Helaas zonder straatnamen. Daarom geeft ze ons nog een stadsplan mee waarop de straatnamen wel staan vermeld. In een wip tekent ze er de corresponderende nummers van het blinde kaartje bij, zij het niet al te nauwkeurig.

Al van ver zien we de creatie van Song Dong aan de Sint-Salvatorkerk, een prachtige sculptuur van ramen en venstertjes. Achteraf bekeken meteen een van de fotogeniekste koninginnenstukken van het parcours. We lopen langs de Diamondscope op de Markt, een constructie in spiegelglas van de Noorse kunstenares Vibeke Jensen verder naar de Burg, waar net de Brabançonne uitsterft.

Door het spektakel voor de Nationale Feestdag staan de toeschouwers met hun rug naar de lichtsculptuur van Nathan Coley. Een oudere man met een pet laat zijn hond even de poot opheffen tegen de buizenstructuur die de woorden A place beyond belief schraagt. Sinds wat verder de chocoladestructuur van Rainer Ganahl’s aanklacht tegen het kapitalisme, een maquette van het historische gebouw Ter Beurze, met een vernislaag is bedekt, wordt er niet meer in gebeten.

Op het Van Eyckplein krijgen we de indruk van een kunstenparcours in een warrige stadszoektocht te zijn beland. Nergens hadden we gezien dat het kunstwerk ín de Poortersloge te vinden was, in plaats van aan of in de buurt van. Dezelfde moeite hadden we wat verder langs de reien met de installatie van de Canadees Nicolas Grenier, waarvoor je een kerk moet binnengaan zonder dat dit duidelijk wordt aangegeven. In zijn Vertically Integrated Socialism, een experimenteel huisvestingsconcept, brengt hij de sociale piramide in één enkel gebouw onder. Met gratis wonende leefloners onderaan en loftbewoners van begoede klasse bovenaan brengt hij de opwaartse sociale mobiliteit in beeld.

Aan de Dampoort dobbert het huisje van de Israëliër Romy Achituv op een artificiële storm in de sluis. De vezelplaten structuur van een gotische trapgevelwoning ziet er door het klotsende water al flink verweerd uit. Achter de verkommerde pakhuizen van de oude gistfabriek verpozen we in het pop up-café Urb Egg. Hoewel er veel biologische drankjes op de kaart staan, waarmee de uitbaters de boodschap geven dat in een groeiende stad de gezondheid een belangrijke rol moet spelen, houden we het bij een gin tonic en een straffe hendrik. De Urb Egg heeft alles van een hippe hotspot.

We keren terug richting centrum langs de reien en houden halt aan de prachtige Canal Swimmer’s Club van het Japanse architectenatelier Bow-Wow. Helaas kan er aan de drijvende lange houten vloerconstructie onder de brug op 21 juli niet worden gezwommen. Maar als ontmoetingsruimte om even te verpozen en naar de bootjes te kijken is het een voltreffer. Dat is ook de brug van het Indische architectenbureau Studio Mumbai, die geen twee oevers verbindt maar parallel aan de Groenerei op de wal ligt.

Naar de constructie van het kunstenaarscollectief HeHe, een hoogspanningsmast die in het water is gevallen in de site van Oud Sint-Jan, moeten we weer wat zoeken, gewoon omdat we de site nog niet eerder hebben gezien en niet weten dat we er een poort aan het Sint-Janshospitaal voor moeten door lopen.

Van daar wandelen we via een omwegje naar het Begijnhof waar de boomhutten in het groen van de Canadabomen letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van het parcours vormen. We vermoeden dat de spectaculaire bouwsels van de Japanner Tadashi Kawamata de rust van de begijntjes niet verhogen. Maar ach, de begijntjes zijn ook niet meer wat ze waren, bedenk ik, als een donkerbruin gekleurd exemplaar zich naar de begijnhofkerk rept. De aanblik van Brugge evolueert, verandert en wordt diverser, tot in de gemeenschappen met de oudste tradities, zoals het levend werelderfgoed past.