De keuken in Portugal is heerlijk. En als je niet de eerste de beste toeristenval die zich tipico noemt binnenloopt, is uit eten er ook een enorme belevenis.

Velen roepen je in de toeristische wijken van Lissabon hun restaurant binnen met het argument dat ze je typische Portugese gerechten voorschotelen. Dat kan soms ook echt zo zijn, maar als je tussen de buitenlandse toeristen wil zitten, kan je even goed in de Rue des Bouchers van Brussel blijven.

Dat is andere koek in een restaurant dat, ere wie ere toekomst, mijn vrouw bij toeval op TripAdvisor trof. De Cantinho da Amizade in de Rua da Cruz da Carreira in Baixa, bovendien op wandelafstand van ons hotel, laat zich nochtans niet gemakkelijk ontdekken. De zaak zit verstopt in een rijwoning waar nauwelijks iets je laat vermoeden dat er een eetgelegenheid is gevestigd. Bovendien is het restaurant alleen ’s middags open, behalve op vrijdag. Voor die vrijdagavond moet je tijdig reserveren. De Cantinho gaat om 20 u open en vanaf 23.30 u is er een fado-optreden.

Als we wat onwennig de open deur binnenstappen, lachen drie gezichten ons vriendelijk toe. De zo bijzonder vlot Engels sprekende eigenares blijkt een Amerikaanse immigrante die van koken houdt en haar droomleven in Portugal niet wil opofferen voor hard werken. Daarom is ze maar één dag in de week ook ’s avonds open, vertelt ze zonder daar poespas bij te verkopen.

Ze brengt ons de menukaarten en legt elk gerecht op de kaart uitvoerig toe. De kaart is niet zo uitgebreid. Enkele kleine voorgerechten als een lekker sterk trio van Portugese kazen. Ze serveert natuurlijk Portugese streekgerechten als een bacalhau en een heerlijke octopus, maar voegt ook wat exotisch toetsen aan de menu toe, met een Thaïse en een Zuid-Amerikaanse schotel. De vinho verde die ik laat aanrukken is voortreffelijk en spotgoedkoop, zoals de andere wijnen en eigenlijk ook de gerechten op de kaart, tot de huisbereide desserten toe.

Rond half negen zijn alle tafeltjes in de eenvoudige gelagzaal, met houten banken zonder rugleuning tegen de muren, ingenomen zij het niet helemaal bezet met Portugese gasten. Het lijkt wel of de gasten speciaal vroeg zijn gekomen om een gunstige positie te kiezen voor de fado. Drie vrouwen met een ponykapsel en de rimpels van zeventigjarigen slaan het ene wijntje na het andere achterover en gaan tussendoor in de tuin sigaretten roken en verbroederen met de andere gasten. Ik stel me voor hoe ze jaren geleden zelf met lange halen en gesloten ogen hun weeklagende hunkeringen naar een verloren liefde aan een micro toevertrouwden.

Naast ons zit een man aan de hoek van een grote tafel het grootste deel van de avond te zwijgen terwijl de zeven vrouwen rond hem bijkletsen alsof het jaren geleden is. In een hoek onder een schilderij van een groep heren en een dame aan een typische gelagtafel, zit aan de grootste tafel al om acht uur een eenzame ouderling achter een fles rode wijn, ik waan hem Hemingway in Madrid. Rond half negen, als hij de fles enkele glazen lichter heeft gemaakt, komt de jongere vrouw op wie hij wacht hem gezelschap houden. Ze bestellen meteen nog een fles wijn. Ik toast mee op Don Ernesto.

De eigenares heeft de voorgerechten gereserveerd en we zijn aan de praat geraakt met de enige andere niet-Portugezen, een Duits paar met een dochter die eruitziet als een fado-zangeres maar een masterdiploma in de Duitse literatuur rijk is. De rode Douro gaat vlot binnen. Aan alle tafels wordt gretig gedronken en luidruchtig geconverseerd. Achter ons discussieert een tafel heren van verschillende generaties zo gepassioneerd dat het wel over politiek moet gaan.

Mijn vrouw wijst naar het schilderij boven de grote tafel die inmiddels volzet is geraakt met oude mannen en een tweetal jongere vrouwen. Die man daar lijkt toch op de man van het schilderij, merkt ze op. Ik zie het ook. En de man ernaast lijkt ook op de man die op het schilderij op dezelfde plaats zit. Er begint ons iets te dagen.

We trekken onze stoute schoenen aan en gaan het hen vragen. Ons vermoeden was juist. Op het schilderij staan de stamgasten van de Cantinho afgebeeld. Enkelen zitten als op een tableau vivant zelfs exact op dezelfde plaats als op het schilderij boven hun hoofd. De hoofdrolspelers wijzen elkaar aan en twee van hen laten zich gewillig fotograferen.

Een recensist op TripAdvisor noemde de Cantinho toen ik het las een beetje te achteloos naar mijn smaak het beste restaurant van Lissabon. Maar ik weet nu al dat de eerstvolgende vrijdag dat ik terug in de Portugese hoofdstad ben, mijn tafeltje er klaar zal staan. Laat de fado maar gauw beginnen wat saudade te brengen in de zaak, vooraleer de Portugezen dronken in zwijm vallen zoals op dat ander schilderij dat een muur van de Kantine van de Vriendschap siert.