Het jonge koppel vlijt zich recht over me neer, het meisje aan het raam, de jongen aan het gangpad. Het meisje, een lichte handtas aan de schouder, heeft de plaatsen gekozen. De jongen zeulde achter haar aan met een grote valies die nog net tussen zijn benen past en een volgepropt rugzakje. Het meisje haalt papieren uit haar handtas. Ze vult go-passen in en diept biljetten op uit een enveloppe waarop ik Thalys lees. Het koppeltje dat de taken in een relatie blijkbaar al heeft verdeeld, is dus op weg naar Parijs. Zij laat hem een van de biljetten zien. Hij kijkt even op zijn uurwerk en stelt haar gerust. Dat is al een reden om verliefd te glimlachen.

Als de trein vertrekt, kijkt het meisje naar buiten en de jongen op zijn smartphone. Het is een aardig meisje, met volle lippen. Maar het zijn vooral haar gelnagels die me vanachter Reizen zonder John opvallen: ze kleuren ijsblauw turkoois, met zilveren spikkels. Ze draait haar hoofd om mee te kijken naar de smartphone en legt haar hand op het dijbeen van haar lief. Ik kan niet zien wat hem op zijn kleine schermpje boeit, maar het blijft alleszins duren. Ik vermoed dat hij een spelletje aan het spelen is. Pas na een minuut of zo legt hij zonder van zijn scherm op te kijken een hand op de hare.

Terwijl ik lees hoe leeg de Verenigde Staten zijn die Geert Mak in het spoor van John Steinbeck vanaf Fargo in North Dakota westwaarts verkent, hebben de jongen en het meisje aan hun verstrengelde handen niets toe te voegen. Het meisje wisselt blikken door het raam af met gemonster van haar nagels, de wondermooie parels van haar vrije hand die ze nonchalant op het tafeltje heeft gedrapeerd. Haar ogen vertellen dat ze perfect gelukkig is met de situatie: haar nieuwe nagels, de opwinding van de reis naar de lichtstad, de jongen wiens hand de hare monotoon streelt terwijl hij zich concentreert op een klein beeldscherm.

Mak lees ik bij Mak: ‘Dit is het Amerika van de eenzaamheid. Dertig van de vijftig Amerikaanse staten hebben minder inwoners dan Denemarken. De bevolkingsdichtheid van Europese landen als Engeland en Duitsland schommelt rond de tweehonderdvijftig inwoners per vierkante kilometer, in Amerika is het gemiddelde drieëndertig. Bovendien woont vier vijfde van de Amerikanen in een stad of een suburb. Wat daarbuiten overblijft is dit hier. Leeg land.’

In het paradijs van dit koppel moet de zondeval nog volgen, denk ik. Over een onopgeruimde tafel halen ze met een glimlach nog de schouders op. Haar liefde kan zich nog warmen in zijn hand, niet overschaduwd door zijn focus op een scherm. De ontsteltenis die een mens naar adem doet happen als in een banale twist die vertrouwde partner ineens ad hominem aanvalt met het woordje altijd, hebben ze nog niet gevoeld.

Als de trein in Vilvoorde stopt, kijkt de jongen op. Waar zijn we, vraagt hij. In Vilvoorde, antwoordt zij. Haar antwoord volstaat. Hij hoeft niet opzij te neigen om het te controleren. Hij concentreert zich verder op zijn scherm, waarop iets te gebeuren staat. Plots brengt het scherm een brede lach op zijn gezicht. Hij laat het zien, ze lacht ook. Hij tuit vol zelfvertrouwen zijn lippen. Ze geeft hem vederlicht zijn kusje. Pas dan stopt hij zijn smartphone in de rugzak.

Hoe eenvoudig kan geluk zijn. Genieten van Reizen zonder John. Ik wed dat het leven in de eindeloze leegte van de Great Plains zo simpel niet is.