Neen, dat zag er niet goed uit, zei ik. Echt niet. Bij de rubriek ‘uw mensen in Brussel vanuit de provincie Vlaams-Brabant’ in de drukpersverse Blauw van einde januari stonden alle liberale kamerleden, Vlaamse volksvertegenwoordigers en senatoren uit Vlaams-Brabant met hun kleurenfotootje en een lekker bekkend tekstje over een parlementair initiatiefje afgebeeld. Allemaal, behalve Patricia Ceysens en Gwenny De Vroe.  Of zou de Blauw-redactie, die van de Wetstraat tot de Melsensstraat toch een stevige reputatie van professionaliteit en onafhankelijkheid heeft opgebouwd, deze keer echt een dwaze vergetelheid hebben begaan?

Gelukkig zat Gwenny daardoor niet in zak en as, toen ik haar belde.  Zo ken ik haar ook niet.  Jij ziet weer spoken, hoorde ik haar aan de andere kant van de hoorn denken. Er is door enkele mankerende fotootjes in een partijblad inderdaad nog geen man of vrouw overboord.  ‘En ja hoor, natuurlijk ben ik nog kandidaat.’

Voorlopig zijn bij Open Vld officieel alleen de lijsttrekkers voorgesteld. Blauw bevat een oproep aan alle leden van Open Vld om zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen, vanaf de tweede plaats op de lijsten. De periode van kandidaatstelling bij de provinciale lijstvormingscomités loopt tot en met zaterdag 15 februari.  Als je het mij vraagt is dat vrij laat. De politieke peilingenleider N-VA heeft al vorige week zijn ‘beschermde plaatsen’ bekendgemaakt, dat zijn de zetelzekere plaatsen op grond van een extrapolatie van de provincieverkiezingen van 2012. Bij Open Vld hebben alle leden nog ruim de tijd om hun kandidatuur voor een plaatsje op de lijst in te dienen.  En dan moeten die geheimzinnige comités die kandidaten op een lijst gepuzzeld krijgen, die door de bevoegde partijgremia moet worden goedgekeurd. Een normaal kandidaat zou van minder zenuwachtig worden.

Niet Gwenny. Ze overweegt zich kandidaat te stellen voor plaats 3 op de Vlaamse lijst, vertrouwt ze me toe. Dat klinkt misschien wat ambitieus, bedenk ik, want bij de vorige Vlaamse verkiezingen, in 2009, stond Gwenny pas op de 4^de plaats.

Dat jaar verbaasde de piepjonge 29-jarige schepen uit het kleine Kampenhout vriend en vijand door van op die plaats verkozen te geraken. Waarmee ze de verwachtingen en ambitie van enkele anderen op de lijst verstoorde.

Gwenny had intens campagne gevoerd, met opvallende cirkelvormige tuin- en straatborden. Ze had ook een dynamische campagneploeg rond zich verzameld, aangevuurd door papa Jos en mama Riet. En toen de laatste stemmen waren geteld, bleek zij het te zijn die nipt in een zetel van het Vlaams Parlement was gesprongen.

In de verkiezingscampagne van 2009 kende ik Gwenny enkel van op haar borden. Eerlijk gezegd, ik dacht toen niet zo gunstig over haar: nog zo’n typisch liberale babe die je in die tijd langs steenwegen en vanuit voortuinen met blonde lokken en gezwollen lippen toelachte.

Toen ik enkele maanden later als werkloze ex-woordvoerder met mijn beste blauwe geloofsbrieven bij de kersverse parlementair kwam solliciteren, was na haar lengte het tweede dat me aan haar verbaasde, die enorme ronde buik waarin Nino zich nog verborgen hield. Ze was aan het bellen, maar gebaarde me alvast plaats te nemen. Op de buffetkast in het kantoor van haar immobiliënzaak op de Haachtsesteenweg merkte ik een foto op van een chocoladekleurig peutermeisje met een enorme donkere krullenbol en een innemend lachende roetzwarte Afrikaan. Haar dochter Nona en haar Ghanese man Fiifi Solomon, zo zou ze me enkele ogenblikken later vertellen, enkele jaren voordien als profvoetballer in Europa beland en in Kampenhout gestrand.

Ze stelde me met onliberale bescheidenheid enkele scherpe vragen die ik zo eerlijk mogelijk trachtte te beantwoorden. ‘Op het einde van dat sollicatiegesprek’, bracht ze me vorig week monkelend in herinnering, ‘zei je dat ik je na die eerste kennismaking veel beter was bevallen dan je op basis van mijn affiches had verwacht.’

We zijn intussen vijf jaar verder. Open Vld staat weer voor een moeilijke kiesstrijd. Van een ding ben ik zeker: Gwenny zal er voor gaan. Van op welke plaats ook. Goedgemutst, voluntaristisch, wervend en op haar eigen wijze verbeten.  En wie weet, misschien opnieuw onverwacht over de lat, zoals Tia.