Can you feel the spirit vroeg Springsteen in Werchter en ik was genezen. Ik ben het niet meer gewoon om een hele dag op een wei door te brengen. Mijn rug en benen deden zeer en ik had hoofdpijn van de zon. Neen, niet van het bier of van het voorprogramma, dat trouwens niet onverdienstelijk was. Ik was voor the Boss gekomen en hij heeft mijn verwachtingen zo goed ingelost dat ik bijna veertien dagen en een vakantie later nog altijd nageniet.

Een echte schrijver of dichter raakt je met woorden. De ware componist brengt je in vervoering met muziek. De geboren performer laat de passie van het podium springen. Een aanstekelijke band krijgt een hele zaal aan het dansen. Twee en een half uur lang slaagden de 63-jarige Bruce Springsteen en zijn wonderlijke E-Street Band in dat alles samen en nog meer. The Boss geeft wat hij heeft en hij en zijn band geven het zo oprecht. Overgave, wie brengt het echter?

Jailhouse Rock van Elvis als verzoeknummer. Atlantic City in duet met Ben Harper. Een 13-jarig meisje mag Waiting on a sunny day mee komen zingen. Dancing in the dark met de vrouw die een bordje droeg: I am 50, fan for 35 years, 30 concerts, please dance with me. Nog covers als Twist and shout van The Beatles, Shout van The Isley Brothers. Hommage aan zijn overleden saxofonist Clarence Clemmons tijdens Tenth avenue freeze out. Helemaal alleen en met 60.000 toeschouwers als koor: The river. 26 nummers puur plezier.

Wat is er heerlijker dan zo’n feest te beleven tussen vrienden en familie, dichtbij de mensen die je graag ziet?  Die avond van 13 juli heb ik ook vaak gedacht aan Raf, mijn vriend die er al twee jaar niet meer is en met wie ik samen van de sokken geblazen werd in 2008, toen Springsteen het Sportpaleis bij zijn nekvel greep, meepakte en deed overkoken. En ik heb veel gedacht aan Philippe, de man van mijn zus die op 12 april gestorven is en die hier zonder twijfel zo graag met haar, met ons was geweest.

Wat een dynamiek, wat een positief charisma, zei Greet blij en enthousiast. Ze had nochtans eerst wat overtuigingskracht nodig om mee te komen kijken. Hoe moet ik het zeggen, getuigde mijn jongste schoonzus, de gevoelens die deze man over brengt, drongen op geen enkel moment tijdens de vier eerdere dagen van Rock Werchter zo diep op de wei door. De extase, de elektriciteit, de emotie, de com-motie, de vreugde. Zij kan het weten, ze heeft alle Werchterse hoogdagen van juli tappend doorgebracht achter de centrale toog.

De tranen biggelden dik bij zovelen, toen hij moederziel alleen met een broze en trage Thunder Road afscheid nam. Show a little faith, there’s magic in the night.