Roger Raveel is overleden. Ik hield van zijn werk.  Ik plaats hem in de rij van andere groten als James Ensor, Constant Permeke of Gust De Smet. Zonder Raveel is Vlaanderen wat armer geworden. Gelukkig hebben we nog zijn werk. Mijn vrouw en ik zijn het een tijd geleden nog gaan bekijken in het prachtige Roger Raveelmuseum in Machelen-aan-de-Leie, een landelijk dorp om verliefd op te worden. In de kromming van een glorieuze Leiearm  die Raveel  met heuse protestacties nog ooit voor projectontwikkeling behoedde, zie ik de grote schilder zo aan het werk.

Niet dat hij vooral Leiezichten schilderde. Als ik aan Raveel denk, zie ik simpele voorwerpen als een kat, een fiets, een flard wei of een  stuk paal, het silhouet van een man, een boom, de contouren van een dak. Ik zie een man met een pet naast of in vierkanten en abstracte lijnen of vlakken in felle kleuren. Ik zie voorwerpen uit de kunst springen, zoals een bedstijl, een kooi met een echte duif in, een stootkarretje. Ik zie openingen in kaders en spiegels.

Raveel is een geut expressionisme, een likje cobra, een soeplepel pop-art, een lijntje Mondriaan en veel koppig Machelen-aan-de-Leie, zijn geboortedorp dat hij zowat 91 jaar lang amper verlaten heeft. Het was zijn dierbare vriend Hugo Claus die Raveel tevergeefs aanspoorde om internationale naam en faam te gaan verwerven in New York. Maar Roger verkoos het atelier aan zijn Leie-arm, deed liever zijn goesting dan bewondering te wekken in den vreemde. Het zou wat zijn, de man met een pet op Times Square. Met de eigen stijl en opvattingen waarmee zijn werk is geschapen, wordt Raveel ongetwijfeld nog een man van de wereld.

In het Vlaams Parlement kan je ook naar een schitterende Raveel gaan kijken. Het ruimtelijk kunstwerk pronkt in de monumentale ruimte voor het bureau van voorzitter Jan Peumans. Met vierkantige doorkijk en bespiegelde zuilen, roodgeelblauw geschilderde planken,  de herinnering van een boom, een man zonder gezicht, een contour van een vrouw en natuurlijk de man met de pet.

Ik had gedacht dat op de homepagina van de website van het Vlaams Parlement uit eerbied voor de overleden Vlaamse Reus wel een foto van het werk of zijn schepper zou hebben geprijkt. Maar neen, in de kijker van de website fonkelt voorzitter Peumans naast de nieuwe gouverneur van Oost-Vlaanderen, Jan Briers, behoedzaam nog alsof hij postgevat heeft in het muurtje voor een vrije trap. Spijtig dat ze zich niet in de Bezinning over de illusie van de macht voor het bureau van de voorzitter hebben laten fotograferen.