Aangezien het in Los Guajares om en bij de 35 graden warm was, stelde Marianne voor wat verkoeling te gaan opzoeken op de Pico Veleta, de 3.396 meter hoge berg in de Spaanse Sierra Nevada.

Gelukkig moesten we die op drie na hoogste berg van Spanje niet vanaf het zeeniveau beklimmen. Op de bergflank lag daar nog Pradollano, een fors uit de kluiten gewassen wintersportcentrum met vele stijlloze hotels, lelijke appartementsgebouwen en schreeuwerige horecabedrijven.

Marianne reed onze huurauto pardoes de gigantische ondergrondse parking onder het skidorp binnen. Uit die ondergrond plegen ’s winters talrijke liften de wintersportliefhebbers naar door bergen sneeuw omgeven hotels of flats te hijsen. In de zomer is het in Pradollano koeler dan aan zee en aandoenlijk desolaat. De bergen eromheen ogen naakt en de parking is gratis.

Twee skiliften werkten nog. Die waren niet gratis. Maar voor tien euro geraakten we van het dorp op 2.100 meter hoogte via een cabinelift en een stoeltjeslift tot zo’n vierhonderd meter onder de piek van de Veleta. Dat had Marianne al via haar smartphone uitgevogeld: slechts een kleine klim naar de top, dat zou ons niet meer moeite kosten dan een kleine excursie.

Toch waren we zo verstandig onze wandelstokken mee te nemen en een klein tochtrugzakje met een klein litertje water, een doos pringles als snack en windjacks, voor mocht het koud zijn op 3.400 meter. Die kou viel al bij al nog mee. Maar die vierhonderd meter klimmen boven de drieduizend meter, daar trapte ik toch al sneller mee op mijn adem dan ik had gedacht. Galant als ik ben liet ik Marianne daarom eerst klimmen. Ik stelde opgelucht vast dat haar tempo ongeveer het mijne is.

Boven maakten we mooie foto’s. Het was druk op de top. Vooral Spanjaarden die aan staycation deden. En er waren niet alleen wandelaars aan het verpozen, ook mountainbikers hebben tegenwoordig een eigen parcours tot op enkele meters van de betonnen paal die de top van deze populaire berg in de Sierra Nevada markeert.

We aten onze doos pringles zo goed als leeg, bewonderden het landschap rondom en stelden vast dat we zuinig zouden moeten zijn met ons water. Zeker toen we beslist hadden om de stoeltjeslift te laten voor wat hij was en via een grote omweg langs de IRAM 30-m telescoop meteen tot aan de cabinelift af te dalen.

Dat dalen ging mij makkelijker af dan Marianne. Al gauw liep ik als een haas de berg af. Om de vijftig meter verschil hield ik even halt om haar te laten bijbenen. Zo zakten we tot aan een geheel uit stenen opgetrokken refuge waarin wat stapelbedden stonden en een bank. In de duistere grot zaten twee Spanjaarden te lunchen. Er liep volgens de OsmAndMaps-app van Marianne een GR langs de steenhut. Maar dan eentje zonder roodwitte markeringen. We zagen wel een sliert hoge zwartgele palen, min of meer langs een pad neergepoot dat over de Veleta slingerde.

Marianne vond dra het goede pad naar beneden, eerst heel steil in slingers een steenpuinvlakte af. Ik voelde een vervelende hoofdpijn opkomen en dorst die niet meer te lessen viel. We moesten nog duizend meter dalen. Gelukkig leidde het landschap me wat af. Beneden aan de puinvlakte zagen we groene weiden en wat mensenstipjes rond twee bergmeertjes zitten picknicken.

Op het einde van de steile afdaling door het puin greep Marianne me bij mijn kladden. ‘Daar zou ik nu wel eens even willen rusten’, wees ze naar de aanlokkelijke meertjes, die intussen met drie waren. ‘Het zal je hoofdpijn ook wat verlichten’, voerde ze nog aan, een argument dat hout sneed. Dus zaten we een half uurtje later aan de rand van een bergmeertje, waar ze lustig pootje baadde. Ik verbeet in stilte mijn lijden.

Een uur later stonden we gelukkig terug aan de cabinelift. Daar was een brasserie open, waar we cola dronken en een sandwich met serranoham binnenwerkten. De hoofdpijn verdween pas in Pradollano, waar we na het nuttigen van nog wat frisdrank met een tapa op mijn aandringen in de apotheek schandalig dure pijnstillers hadden gekocht. Dus toch iets dat ’s winters en ’s zomers in skidorpen hetzelfde blijft, realiseerde ik me op de terugweg: de prijzen in de kleinhandel. Maar wat een mooie en avontuurlijke excursie!