Terwijl het land gebukt gaat onder het hoogste terreurniveau, werken op de evenementenweide aan den Dijk de vrijwilligers verder. Vrijdag is het weer zo ver. Op het terrein vindt in een grote tent de zoveelste Scoettefuif plaats. Mijn kaart is al gekocht. Het gewone leven moet verder gaan.
Een steunkaart, geef ik toe. Ik zal er wellicht eens een kijkje gaan nemen. Maar echt fuiven doe ik liever op die andere fuif die de scouts jaarlijks organiseren: de 31-plusfuif. In de leidingsploeg van de scoutsgroep is mijn jongste dochter Jolente leidster van de jogi’s, de jonggidsen. Ik ben fier op haar. Zij en ik kunnen goed discussiëren over vroeger en nu. Vroeger ben ik ook leider geweest in die groep, zie je.

We discussiëren over ouders die zich teveel moeien of komen klagen. Soms kan zo’n gemelk jeugdleiders echt de oren uitkomen. Ik spreek uit ervaring. Maar ik ben intussen zelf ook ouder (in beide betekenissen). Ik zeg dat uit recent onderzoek blijkt dat ouders van de jeugdbeweging van hun kinderen meer informatie verlangen en verwachten, over van alles en nog wat.

Ik besef dat kinderen vandaag nog meer dan in mijn jonge jaren prinsen en prinsesjes zijn in een als vijandig en gevaarlijk bestempelde wereld. Ik zie vaak ouders overbezorgd zijn, mezelf soms inbegrepen. Mijn ouders waren niet zo bezorgd, als kind deden we de gevaarlijkste dingen bij de scouts (en nog meer daar buiten), als leider kon en mocht er vroeger veel meer.

Ik herinner me dat ik eens verbaasd was omdat een jongverkenner van zijn ouders niet meer naar de scouts mocht komen omdat ze bij een proef van moed en durf in een rubberbootje de vaart waren overgevaren zonder zwemvesten. Wij gingen in het holst van de nacht op dropping of kompastocht zonder fluovestje. We gleden van hogere en steilere katrolbanen zonder beveiliging. Bij de verkenners liftten we op onze tweedaagse naar Luxemburg zonder begeleiding. We sprongen van de trambrug in het kanaal aan Kampenhout-Sas. We kregen al bij de jongverkenners warme wijn te drinken bij een singsong. Vanaf die leeftijd hadden we op kamp ook bijna allemaal tabak op zak. Mocht dat dan? Neen. De leiding mocht het alleen niet zien. Als welpenleider pafte ik nog onbekommerd waar de welpen bij waren.

Alles was anders. Toen ik na een generatiewissel met overwegend nieuwkomers leider werd, bestond onze ploeg uit tien jonge mannen en twee vrouwen. Het waren de laatste jaren dat de scouts en de gidsen in Haacht-Station gescheiden jeugdbewegingen waren. In mijn eerste jaar als leider organiseerden we een fuif in Zaal Onder de Toren in het centrum van Haacht. Dat mocht toen nog.

De Strik, onze groepsleider, deed de voorbereiding: bellen om de zaal te reserveren, drank bestellen, affiches laten drukken. Veertien dagen op voorhand gingen we onze affiches plakken op de aanplakborden van de gemeente. Op school en bij Claude verkochten we kaarten in voorverkoop. Een uurtje voor de fuif zou beginnen, kwamen we naar de zaal afgezakt om de stoelen en tafels aan de kant te schuiven en de drank in de frigo’s te laden. Terwijl de (enige) dj zijn discobar klaar zette en de spotlichten installeerde, hadden wij nog tijd over om alvast enkele pintjes te drinken en sigaretten te smoren. Stipt om 8 uur ’s avonds arriveerden de eerste fuifgangers en namen we onze plaatsen in: achter de toog, achter de bonnetjes, glazen rondhalen. Tussen vier en vijf uur ’s nachts zaten we bij de Swinnens thuis onze winst uit te tellen. Meer hield dat niet in, een fuif organiseren.

Zaterdag vertelde mijn dochter over de groepsraad, de vergadering van de leiders en leidsters in een scoutsgroep, van de avond voordien. Die leidingsploeg van mijn oude scoutsgroep telt vandaag geen 12 leden meer, maar een stuk of veertig. Op de agenda: de organisatie van de fuif. Regels dat daarvoor tegenwoordig nodig zijn, regelingen die moeten worden getroffen, vergunningen verkregen, controles doorstaan, …het heeft geen naam.

De voorbereiding ligt tegenwoordig in handen van een fuifcomité: vergunningen aanvragen, de vervulling van allerlei veiligheidsvoorschriften voorbereiden, sponsors zoeken, dj’s vastleggen, omheiningen, fuiftent en andere tenten huren, professionele veiligheidsmensen engageren, promotiemateriaal aanmaken, drank en catering voorzien, WC-hokjes en plaspalen bestellen, taakverdelingen opstellen. Ik besef dat ik het allemaal veel te eenvoudig voorstel.

Maandag is de opbouw begonnen. Leiders en leidsters werken de hele week van 9 tot 16 u om de evenementenweide om te bouwen tot een comfortabele scoutsfuif. Ze brossen er hun lessen voor of moeten verlof nemen, veronderstel ik. Hoe alles er vrijdag juist uit zal zien, weet ik nog niet exact. Maar gewoonlijk worden parkeerplaatsen en fietsrekken afgebakend, is de toegangspoort gesjord en krijgt het terrein een afsluiting van Herashekkens met doeken. In die binnenplaats bevindt zich een toiletzone, staan eetkraampjes en een vestiairetent, worden de toegangskaartjes gecontroleerd en kan je drankbonnetjes kopen. En dan kan je die grote tent binnen, het hart van het fuifgebeuren.

Vrijdagavond worden alle leidsters en leiders om 19.30 verwacht voor de briefing. Eerst moet alles gekeurd worden door brandweer en politie. De leiding, bijgestaan door vrijwilligers, mag kiezen: ofwel blijven werken op de fuif en nadien op de afbraak tot 5.30 u en dan even gaan slapen tot 10 u, ofwel blijven werken op de fuif en nadien op de afbraak tot 12 u ’s middags. De groep die ging slapen om 5.30 u moet om 10 u terug zijn om de rest van de constructies af te breken. Alles zou min of meer afgebroken moeten zijn rond 17 u.

Deze blogpost wordt veel te lang als ik ook alle andere dingen nog zou bespreken die van de huidige generatie leiders en leidsters in een jeugdbeweging worden verwacht, naast het voorbereiden en organiseren van creatieve en toffe vergaderingen, weekends en een kamp voor hun leden, bedoel ik dan: het onderhoud van de lokalen en het materiaal, de organisatie van een eetdag, het bijwonen van vormingen en vergaderingen,…

Als de ouders dan ook nog eens kankeren over van alles en nog wat, een activiteit die een kwartier uitloopt, verkenners die een pint teveel drinken, een vergadering die op het allerlaatste moment niet kan doorgaan, … kan het voor zo’n jonge scoutsleid(st)er wel eens te veel worden.

De jeugdleiders van vandaag leven in een studentenwereld die met studiepunten en een bijkomende examenperiode in januari ingewikkelder en zwaarder is geworden dan vroeger. Zij leven in een digitale samenleving waar je altijd bereikbaar wil zijn en dat meer en meer ook moet zijn. In een wereld waar money meer en meer zo’n issue wordt dat de meeste studenten er nog een jobke bij hebben om hun onkosten te betalen en al de behoeften die hen worden aangepraat proberen te bevredigen: ski- en vliegvakanties, iPhones of tablets, hippe kleren en dure cocktails, galabals en sushi’s, dure hobby’s of modieuze sporten.

Is onze jeugd verwend? Ja, zeker. De ouders niet, misschien? Is de jeugd haar engagement kwijt. Zeker niet. Dus ouders, denk eens na voor je begint te zagen op de leiding van de jeugdbeweging. Wie zelf in de jeugdbeweging is geweest, weet dat dat een oord is waar avonturen worden beleefd, grenzen worden verlegd, het gevaar tot op het randje of er net over al eens wordt opgezocht, waar jongeren leren samenwerken en hun plan trekken, voor zichzelf leren opkomen en de verhalen verzamelen die ze jaren later nog zullen blijven vertellen.

Wie in een jeugdbeweging is geweest, weet dat jeugdleiders best mensen zijn op de grens van jong zijn en ouder zijn: niet te jong maar ook geen ouder, of want dan mag er niets meer en valt er niets meer te beleven. Respect dus voor al die jongeren die nog het gros van hun vrije tijd besteden aan vrijwilligerswerk in een jeugdbeweging!