Denkend aan Jos De Vroe zagen de honderden mensen op zijn uitvaart in hem de optimist, de levensgenieter, de vreugdezaaier, de doorbijter, de trouwe allemansvriend en volksmens, de eerlijke ondernemer, de aller-allerbeste man, papa en opa. Ik zie in hem vooral de eeuwige jongen. Dat vind ik de meest begerenswaardige karaktertrek bij volwassen mannen die graag leven.
Ik heb niet het genoegen gekend Jos jarenlang te kennen. Ik ontmoette hem voor het eerst in oktober 2009, als ik voor zijn dochter Gwenny begon te werken, die erg verrassend was verkozen in het Vlaams Parlement.

Jos was Gwenny’s eerste en grootste mentor. Hij was van jongs af politiek geïnteresseerd en liberaal van inborst. Toen men hem voor de zoveelste keer kwam polsen om op de lijst voor de gemeenteraad te staan en zij er de leeftijd voor had, schoof hij zijn dochter naar voren.

Hij steunde haar voluit, met alle gaven en middelen waarover hij beschikte: met wijsheid en gezond verstand, met commercieel talent en mensenkennis, met een tomeloze energie, met zijn innemende charme, met zijn fenomenaal buikgevoel. En vooral met dat grote hart voor de mensen, voor zijn naasten, voor zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Zo’n groot hart had hij, dat iedereen toch het gevoel had er een speciale plaats in te bekleden, van de postbode tot de vice-premier. Op de uitvaart verklapte Gwenny dat Nona, de dochter van Gwenny en Fiifi, in het hart van Jos de ereplaats had veroverd.

Zelf heb ik met Jos niet veel avonturen beleefd. Ik hielp wat mee in enkele verkiezingscampagnes waarin hij Gwenny’s campagneleider was. Zo leerde ik hem en zijn bijzondere vrouw Riet beter kennen. Ik leerde hem snel waarderen. Als het een tijd geleden was dat ik Jos had gezien, wist hij me altijd met een van ver uitgestoken hand en lachende ogen luid welkom te heten en aan zijn hart te drukken.

Hoeveel goede vrienden hij wel had, werd me pas echt duidelijk op zijn uitvaart: zakenpartners, sporticonen als Peter Van Petegem of de voetballers van de KV Mechelen-ploeg die ooit Ajax versloeg, gewone mensen uit Kampenhout en van ver daarbuiten, meer dan een buslading topliberalen. Op weinig uitvaarten van niet-politici of niet-staatsleiders vind je een politieke concentratie terug van een partijvoorzitter, twee federale, een Vlaamse en een Brusselse minister en een dozijn of wat parlementsleden. Na afloop van de uitvaart vroeg iemand zich hardop af waarom er niets over politiek was gezegd. Dat vond ik net goed.

Jos was geen heilige. Hij kon soms eens zijn kuren hebben en dan was hij door niemand te besturen. Het zal een kenmerk zijn van de zelfstandige die baas wil blijven over zijn eigen leven. Die gaat fietsen als hij daar zin in heeft, blijft plakken als het hem in een café bevalt, met de Rode Duivels naar Brazilië gaat of uren tijd steekt in het rondbellen, niet zoals afgesproken voor plaatsen om een verkiezingsbord te zetten, maar voor zijn koers.

Over zijn eerdere en andere levens, in sportclubs, als zelfstandige en succesrijk bedrijfsleider, als oprichter, voorzitter, sponsor, organisator of bestuurder van verenigingen en evenementen allerhande, ken ik alleen wat verhalen. Sommige rakelde hij graag zelf op bij pot en pint, met een schalkse twinkeling in zijn ogen.

Ik bleef in hem, tot de laatste keer toe, bij de jongste nacht van Gwenny & Co, lachend en grappend tussen zijn vrienden, vooral de jongen zien. Wat amuseerde hij zich daar geweldig. Wat had hij een zin in het leven. Hoe kon hij mensen animeren en motiveren, zich amuseren en lachen. Hoe kon hij uitkijken naar al het aangename dat hem nog te wachten stond, de pretlichtjes van de jongen die hij was in zijn ogen, van zijn geboorte tot zijn dood. Bij zijn uitvaart werd een foto geprojecteerd van opa Jos op handen en knieën, Nona en Nina dollend op en onder zijn rug. Alle drie straalden ze om ter hardst. Hoe weldadig bracht Jos de zon in ieders hart.