Op de eerste fuiven waar ik als tiener naar toe mocht, wilde de traditie het dat er om twaalf uur een kusjesdans werd gespeeld. Zeker weet ik het niet meer, maar de kans is groot dat mijn eerste fuif een kermisfuif was in de Rio, een cinema waar voor de gelegenheid de donkerrood fluwelen bioscoopzeteltjes waren weggehaald. Zeteltjes nochtans waarin ik heb gehuiverd tijdens The Exorcist en, ingeleid door onze geweldige leraar Engels Gaston Stas in het kader van de Don Bosco-filmclub, echt leerde genieten van de betere film.

Was het nu met discobar Fussphone of Flash Experience, was het in de Rio of in Onder de Toren, die kusjesdans of La Bamba was altijd een spannend moment.  In ons dorp extra spannend misschien omdat er een gelijknamig etablissement met gekleurde tl-lampen flikkerde, op het kruispunt  van de Werchterse- en de Wijgmaalsesteenweg. Mijn rijpere vrienden beweerden  dat het een hoerenkot was. Ik was te jong om te weten wat daar allemaal gebeurde en vooral wellicht niet gebeurde, maar als op een fuif de La Bamba van Ritchie Valens uit 1958 op de draaitafel werd gelegd, kon je ervan op aan dat in heel de zaal de sex on fire ging.

Bij zo’n La Bamba gaan de deelnemers in een grote kring wat zachtjes staan bewegen op de muziek, armen op de schouders van hun buur. In het midden staan enkele snelle jongens en meisjes. Uit de rondedans kiezen zij een partner uit om in het midden te kussen en gekust te worden. De gekozen gelukzak blijft in het midden om op zijn beurt te kiezen en de snelle jongens en meisjes moeten in de ronde gaan staan, tenzij ze vals spelen, plots heel traag worden en nog eens kiezen, soms al eens blijven kiezen. Oooh, die spanning als een lief meisje of moordgriet twijfelend traag voorbij je hete hoofd en zweterig lichaam danst! Durf je haar vrank in de ogen kijken? Kan je het zelfvertrouwen uitstralen: kies mij, ik ben de ware! Ach neen, ze gaat voorbij en je moet je inspanning verleggen naar de volgende in de hoop het geluk te beleven uitverkoren te worden en daarna op jouw beurt een keuze te kunnen maken uit het mooiste dat de zaal te bieden heeft. De keren dat die eer mij te beurt viel, stond er meer volk in het midden dan in de ronde.

Het hangt van de bravoure af wat er dan gebeurt. Drie kussen op de wang of op de mond, vaak neemt de jongen het meisje op de knie. De durvers onder de jongens steken hun tong al eens uit, je weet nooit of het meisje haar lippen opent. Dat gaat zo even door, na Ritchie Valens volgen er nog enkele carnavalsmeezingers waarop lustig verder kan gekust worden. En dan is het slowtime. Je kan zedig, amper met het lichaam tegen elkaar aan dansen, een praatje slaan en kennis maken. Of je kan, als je het uitverkoren meisje beet hebt en ze bijt terug, drie nummers heerlijk lang slowen, hitsig, aanklampend, been goed hoog tussen haar benen, handen zwevend over haar dijen, billen, rug, je lippen fladderend over haar haar, oorlelletje, hals, wangen, tot de tongen elkaar vinden, de lichamen sneller en heftiger draaien en buigen als Jackson Browne The Load out naar Stay trekt, zoals in mijn favoriete slow uit die tijd, van het album Running on Empty uit 1977, toen ik veertien was, maar nog jaren nadien gedraaid zoals de wereld op zo’n leeftijd, zonder rem op wat er mogelijk is.

De Rio kreeg jaren geleden het kleedje van een Vlaamse bank die, zoals alle banken ooit, vertrouwen wekten. Richting Werchter werd de La Bamba geheroriënteerd tot een kleurloze alleenstaande gezinswoning zonder tl-bakens. Zaal Onder de Toren overleeft als feestzaal voor eetfestijnen en private feestjes maar niet voor fuiven, want die worden in de dorpskom niet meer getolereerd. De kusjesdans bestaat nog als lied van Laura Lynn en Matthias Lens  en is te beluisteren op youtube. Fuiven doet de jeugd van vandaag zonder een La Bamba om twaalf uur.