De dood slaat toe, onverwacht en onrechtvaardig. Hij schokt de families en treft alle generaties. Ook alle vrienden, zelfs tot in Haacht. Tientallen goede herinneringen aan Henk zijn een pleister, die een beetje helpt.

Bij die herinneringen zitten ook droevige geschiedenissen. De dood van Henks broertjes. Er zijn in de jaren ’65, ’67 en ’71 al zoveel tranen geplengd om de twee Dirken en Stefaan, die de pech hadden jongens te zijn, die de pech hadden met foute chromosomen het leven in te stappen. Daar kwam nog niet zo lang geleden de dood bij van de vader van Henk. Wat een verdriet voor tante Adrienne, wat een verdriet voor Matthias en Alexander, wat een verdriet voor Annick, wat een verdriet voor iedereen in dat gezin, voor iedereen ook die met hen meeleeft.

Henk was een geweldige vriend en neef, altijd graag van de partij, altijd vriendelijk en toeschietelijk. Ik herinner me zoveel goede en mooie dingen. Hij kwam samen met Annick van Beernem helemaal naar Kampenhout om me te feliciteren met de roman die ik had gepubliceerd. Hij kwam naar Leuven om te gaan squashen met mijn dochter Jolente. Hij vond in tegenstelling tot zovele anderen Tokio Hotel eigenlijk niet zo’n slechte band, waarmee hij mijn dochter Winke een geweldig plezier deed.

Samen met mijn meisjes en Matthias mocht ik met Henk meerijden op vakantie naar Les Tillets in Frankrijk. Daar woonde mijn zus Els toen, met haar man Bart en hun drie jongens. De kinderen speelden er uren potteke stamp en de mannen Kolonisten van Catan. Henk ontbolsterde er als een volbloed spelfanaat. Zo belandde hij ook in de groep oudscouts van Haacht.

Hij ging met mij, mijn zussen, mijn broer en mijn dochters mee naar een huisje in een bungalowpark in Nederland, wat we als neven en nichten wel meer deden met de families en daarna ook met onze eigen kinderen. Henk trok ook mee op stamweekend en het mannenweekend van de scouts van Haacht. Hij had het karakter om moeiteloos te integreren in groepen.

Afgelopen zomer nog, waren onder meer Henk en Annick bij mij en Marianne te gast voor  een nevenactiviteit. Wij, de inmiddels volwassen kleinkinderen van opa Nestor en oma Elisabeth, deden dergelijke activiteiten om onze familiebanden te bewaren. Vandaag is die zomer-bbq van toen onverwachts een mooie herinnering aan Henk geworden. Mijn neven Piet, Bart en Henk, en hun nichtje Inge, leeftijdsgenoten uit het geboortejaar 1969, waren er ook. Ze hebben er zovele jaren na hun plechtige communie een remake gemaakt van hun iconische foto achter de boom.

Vandaag moeten we allemaal helaas verder zonder Henk. Velen gaan opnieuw een moeilijke periode van gemis tegemoet. Annick zal haar gezin moeten heruitvinden zonder Henk. We hopen dat iedereen die Annick graag heeft, haar daarbij helpt. De jongvolwassen Matthias en de kleine Alexander moeten ook verder zonder hun papa. Ook zij staan voor een zware opgave.

We leven ook allemaal heel erg mee met onze tante en oma Adrienne, die niet zo lang geleden opgenomen werd in een Woonzorgcentrum. Zij had op haar hoge leeftijd nooit durven denken zonder haar enige overblijvende zoon te komen vallen.

Gelukkig had Henk veel familie, een sterke en goede schoonfamilie, veel vrienden en collega’s. Zij rouwen hier nu mee om zijn overlijden. Laten we hopen dat al die mensen zullen helpen om Annick, Matthias, Alexander en oma Adrienne te ondersteunen.