De laatste dag van onze trektocht met enkele zware etappes langs de Mare a Mare breekt aan. We hebben al betere ontbijten gekregen dan in hotel Le Romantique. Alles is er afgemeten. Na de middag moeten we de bus nemen die ons terug naar Ajaccio zal brengen. We gaan terug naar onze goede kamer om onze rugzakken in te pakken.

Marianne wil nog een boottocht op zee maken, naar die Calanques, rotsen en grotten langs de kust, die op de werelderfgoedlijst staan van Unesco. Heel wat boten aan de kade bieden zeetochten naar de Calanches aan. Doorheen Porto zijn er veel stalletjes waar je zo’n excursie kan boeken. Marianne heeft er een gevonden die niet te duur is, een aantrekkelijke boot bezit in Greenpeace-kleuren, met goede vertrekuren, want we willen natuurlijk onze busrit, de enige naar Ajaccio die dag, niet missen.

Bij een vriendelijke oudere heer boeken we onze boottocht. Dat avontuur van anderhalf uur kost ons 60 euro. De man maakt er geen probleem van om een oogje in het zeil te houden op onze rugzakken. We zijn een van de eersten die aan de kade  staan als de boot van de vorige excursie aangevaren komt. En dus zijn we ook een van de eersten aan boord. We hebben de zitplaatsen maar om uit te kiezen. We nemen plaats vooraan in de boeg, met een uitstekend zicht op de zee.

Samen met ons stapt een grote groep senioren op de boot. Het zijn Fransen uit Normandië die een grote reis maken met alle hoogtepunten van Corsica erop en eraan, al vermoed ik dat de GR20 niet op dat lijstje zal staan. Marianne geraakt onderweg aan de praat met het besje dat naast haar zit. Ze toont zich heel opgetogen over hun prachtige busreis doorheen Corsica.

De Calanques en roze granieten rotsen waarheen onze tocht leidt, heb ik al eens met mijn dochters gezien vanuit het land, toen we met een huurauto op weg waren naar het vertrekpunt van de GR20 in Calenzana. Maar vanuit de mooie blauwe Middellandse Zee hebben we ook mooie plekjes gespot. De stuurman van de grote boot slaagt erin door smalle engten tussen rotsen en in grotten te navigeren, waarvoor hij van de overwegend gepensioneerde toeristen een applaus heeft verdiend.

Een uur of twee later maakt de boot rechtsomkeert. We nemen afscheid van onze medepassagiers en begeven ons naar het stalletje waar we onze rugzakken oppikken. Op ons gemak wandelen we naar de bushalte. In de Spar haal ik nog wat mondvoorraad voor onderweg, klaargemaakte sandwiches en twee flesjes Fuze tea. Als we terug aan de halte zijn, zitten er twee Duitse vrouwen, een jonge en een wat oudere, op een bankje te wachten op de bus. Naast het bankje staan de rugzakken van de moeder en de dochter. We raken aan de praat en vernemen dat zij een wandeltocht hebben gemaakt langs de Mare a Monti.

Een kwartiertje later stopt een kleine bus waarop al één passagier zit, die zich naast de buschauffeur heeft gezet. We hebben een rit van een tweetal uren voor de boeg. Onderweg stappen de Duitse vrouwen uit in Cargese. Daar stappen twee andere passagiers op. Uit de gesprekken van de chauffeur en de passagier naast hem, verneem ik dat de buschauffeur ook een taxibedrijf runt, om zijn inkomen wat te vergroten. Daaruit leid ik af dat het de taxichauffeur was die ik in Evisa heb gebeld. Hij wilde ons toen vanuit Evisa voor 66 euro wel naar Porto di Ota voeren. Wat we dus gratis via autostop hebben gedaan.

Eens in Ajaccio checken we de bussenparking. ’s Anderendaags mogen we immers de eerste bus naar de luchthaven niet missen. Die vertrekt vlakbij het treinstation al om 5 u.  Daarna wandelen we terug naar het stadscentrum, de winkelwandelstraat in. Marianne  loopt wat klerenwinkels in en uit maar ze lijkt er haar gading niet te vinden. Ze trakteert me op een nieuw Corsica-T-shirt. Uiteindelijk vindt Marianne toch een blouse die haar bevalt. Op een terrasje drinken we nog een biertje en een frisdrank en dan zoeken we ons hotel op. We verblijven die nacht in Hotel du Golfe, een chique hotel, waar we helaas niet lang zullen verblijven.

Wat ik in Ajaccio nog doe, is de Via Roma reserveren, ons meest favoriete restaurant van de reis. De Kevin is nog niet aanwezig, zegt het keukenpersoneel als ik naar hem vraag, maar dat zal zeker niet lang meer duren. We lopen nog wat rond in de Corsicaanse hoofdstad en nemen een kijkje aan de vesting, de haven  en het strand. Dan is het tijd voor ons avondmaal. Het is er weer geweldig lekker. Aan de Kevin zeggen we dat we zeker nog eens terugkomen.

Terug in Hotel du Golfe kruipen we ons bed in. De wekker staat om 4:15 u. Een kwartier te vroeg arriveren we gepakt en gezakt aan de bushalte. Je kan er voor 6 euro een SMS-ticket kopen. Helaas lukt dat niet met buitenlandse gsm’s. Buitenlandse passagiers moeten dan op de bus 10 euro betalen voor een ticket. Een minpuntje, vinden we.

We ontmoeten aan de bushalte een Vlaams koppel uit Bertem, een andere Peter en zijn vriendin Ede. De andere Peter vertelde dat hij voor de 20^ste keer op wandeltocht is gegaan in Corsica. Zijn vriendin ging voor de vierde keer mee. We hadden elkaar meteen van alles te vertellen. Zo was de wachttijd om in te checken snel voorbij. Mijn kleine teen zegt me dat Marianne ook nog wel eens mee naar Corsica zal willen gaan.