Het is zondag 7 juni als we terug gelaarsd en gespoord Castel di Verghio verlaten voor onze volgende bestemming: Evisa. Ook deze wandeling langs de Mare a Mare is geen kattenpis. In afstand is de etappe niet zo ver, ongeveer 12 kilometers. Maar de zwaarte van de wandeling zit vooral in het vrij hoge aantal daalmeters, 811, tegenover 246 stijgmeters. Vooral voor Marianne zal het vele dalen de tocht weer zwaar maken. Na een half uur wandelen en voorzichtig afdalen in een prachtig bos van magistrale laricio-dennen, komen we op een breder pad dat langs de bergflank slingert. Het brede pad daalt gezapig tot aan de brug van Casterica, waarna we weer wat steiler verder dalen langs een beekje.

Daarna volgt een klein klimmetje van een honderdtal meters, waarna we na wat geklauter over kale rotsen scherp afdalen tot aan een hangbrug over de rivier. De brug wiegelt wat, maar we geraken veilig aan de overkant. Van daar volgen we de loop van de rivier naar beneden. Het ijskoude water vloeit van bassin naar bassin neerwaarts, tot aan de overblijfselen van een oude brug. Langs de oever klimt het pad daarna weer omhoog, tot we aan een plek komen waar nog mensen zitten te picknicken of pootjebaden. We zijn beland aan de watervallen en poelen van de Aitone, een prachtig natuurlijk zwembad, maar ijskoud, ook in de hoogzomer, naar verluidt.

Het is zondag en er zijn heel wat dagjestoeristen opgedaagd om verkoeling te zoeken aan de watervallen. Zwemmen in de bassins is officieel verboden, maar toch zien we een vader en een dochter zich uitkleden om een duik te nemen in het koude water. Dat volstaat voor Marianne om zich niet te laten kennen. Ze begeeft zich ook in het bassin aan de plek waar we willen lunchen, maar lang duurt het niet vooraleer ze weer uit het ijzig koude zwembad kruipt. Natuurlijk daagt ze mij ook uit om een duik te nemen. In het ijswater duiken, is geen spek voor mijn bek, maar ik ontsnap niet aan een klein zwemmetje vooraleer ik me bibberend weer op de brede rotsplaten neervlei, waar onze rugzakken liggen en ik me met mijn zeemvel droogwrijf. Het ijskoude water geeft me een heerlijk gevoel bij het droogwrijven.

Na het korte zwempartijtje klimmen we langs een breed pad met trappen omhoog, richting Evisa. Op elk moment verwachten we ons aan een parking waar de bezoekers van dit natuurwonder hun vierwieler kunnen stallen, maar die is er niet. We komen wel uit op de D84, een drukke baan, waar tientallen auto’s langs de bermen geparkeerd staan. Na enkele honderden meters wandelen langs de asfaltbaan, slaan we een breed educatief pad in dat ons door een woud van kastanjebomen leidt.

De kastanjebomen maken geleidelijk plaats voor omgewoelde weiden, waarin zwarte varkens rondknorren. Op educatieve borden leren we van alles over de kastanjes en waar ze allemaal voor gebruikt worden, van bier tot ijscrème en likeur. Voor we het beseffen, wandelen we op een smal baantje dat ons het dorp inleidt. We lopen zomaar het terras van een café-restaurant op, waar ik een grote Pietra bestel en Marianne verschillende smaken van de artisanale ijsjes proeft.

Evisa is zowat het toeristische kastanjedorp van Corsica. Je vindt er een bushalte, een postkantoor, verschillende café-restaurants, een souvenirwinkeltje en tal van chambres d’hôtes of B&B’s. Marianne heeft voor ons de B&B A Tiusella geboekt, waar we één nacht zullen verblijven. Die B&B wordt volgens Google Maps als de beste van Evisa beoordeeld. De deur van het huis staat open. We lopen een ruime woonkamer in, gezellig vol met foto’s, schilderijen, beelden en andere versiersels. Een brede trap loopt naar de bovenverdieping. We roepen even hallo, om te kijken of er iemand thuis is. Maar er volgt geen antwoord.

Dus lopen we terug naar buiten om een kijkje te nemen in de tuin. Daar ligt een mooi zwembad op ons te wachten, met uitnodigende ligzetels en parasols. Op twee ligzetels zonnen een jonge man en een jonge vrouw. We vragen hen waar we de uitbaatster kunnen vinden, maar ze verstaan ons niet. Het zijn Duitsers, we kunnen met hen wel een woordje Engels praten. Maar neen, ze weten niet waar de uitbaatster is, maar ze zou normaal gesproken rond 17 u moeten arriveren.

Marianne wacht niet op haar, maar kleedt zich meteen uit en neemt alvast een duik in het koele water, aangenamer van temperatuur dan die ijskoude waterbassins van de Aitone. In afwachting leggen we ons daarna te lezen op de ligbedden. En inderdaad, rond 17 u komen er opeens twee vrouwen het huis uit om aan het zwembad te kijken of ze al nieuwe gasten hebben. Ze waren gewoon even gaan siësten, zeggen ze.

De B&B A Tiusella biedt geen avondmaal aan. In het dorp zijn er immers volgens onze gastvrouwen voldoende goede restaurants. Ze raden ons de Bar de la Poste aan, een café-restaurant met een mooi, hoog terras. Het dorp ligt immers breed en lang uitgestrekt op de bergflank. Van op het terras hebben we een mooi zicht op de vallei. Het eten in de Bar de la Poste is geweldig lekker. We krijgen een varkensworst met verschillende sausen, Corsicaanse frieten, gegrilde groenten, lekkere lokale wijn, een flan van kastanje en tot slot nog een kastanje-likeurtje.

In het restaurant geraken we aan de praat met een Vlaams koppel dat ook in A Tiusella verblijft. Zij bezoeken Corsica met een huurwagen. De man en Marianne geraken aan de praat over de lelijke streek die Air Corsica haar reizigers heeft geleverd, door het vertrekuur van de vlucht ontiegelijk te vervroegen. In plaats van om half elf te vertrekken, gaat ons vliegtuig al om half acht ’s morgens de lucht in. Dat betekent voor ons dat we in Ajaccio om 4 u 30 zullen moeten opstaan om de eerste bus van 5 u naar de luchthaven te halen.

Marianne en ik moeten trouwens nog een oplossing vinden voor een vervoersprobleem: we moeten ’s anderendaags naar Porto di Ota, voor Marianne een te lange en zware voettocht naar de zee, waar ze ook al een hotel heeft gereserveerd. Aan onze twee gastvrouwen in de B&B vragen we hoe we van Evisa makkelijker in Porto di Ota kunnen geraken. Liften of een taxi nemen, dat zijn de makkelijkste oplossingen, zeggen ze in koor. We bellen een taxichauffeur op, die 66 euro vraagt. Dat vinden we teveel. Dus maar liften dan.