Solliciteren en zo (4): geef de moed niet op!

”Dat het niet evident zou zijn om als 61-jarige nog een goeie job te vinden”, zei de Grijze Man in juli vorig jaar tegen de baas voor wie hij de laatste tien jaar van zijn loopbaan heeft gewerkt. De baas is nog steeds minister in een regering die al sedert de verkiezingen van vorig jaar niet gevormd is geraakt omdat de Brusselse baas van de PS niet in een coalitie wil stappen met de volgens hem racistische N-VA.

In de beginperiode van zijn werkloosheid kreeg de Grijze Man van goede ex-collega’s en vrienden nog tips voor vacatures. Hij pluist zelf nog elke dag de vacatures na op de website van de VDAB en via de mails waarin de federale en Vlaamse overheden hun jobaanbiedingen posten.

Gelukkig, dacht de Grijze Man, deden er zich bij de niet-Brusselse vleugel van de liberale partij ook nog enkele sollicitatiemogelijkheden voor. Een parlementslid bood de Grijze Man voor drie maanden een tijdelijke halftijdse job als medewerker aan. Daarna zou het parlementslid dan de Grijze Man inruilen voor een pas afgestudeerde sollicitant uit zijn eigen dorp. Toen de Grijze Man even checkte of hij met die tijdelijke halftijdse job wel méér netto zou overhouden dan zijn stempelgeld, sloeg het parlementslid tilt: “zo gaan we toch niet beginnen hé, er zijn nog veel jonge kandidaten die staan te springen voor die job!”

Een goede kennis van de Grijze Man tipte hem dat er nog een vacature openstond bij de liberale studiedienst. Na het sollicitatiegesprek met de voorzitter, de fractiesecretaris en een ander parlementslid, ontving de Grijze Man een vriendelijk briefje dat ze voor een andere studax hadden gekozen. De veel jongere uitverkorene had ervaring in de publieke sector opgedaan op een zwaarder wegend kabinet dan dat van de laatste baas van de Grijze Man.

Met goede moed trok de Grijze Man dan maar naar een jobbeurs van de VDAB in zijn eigen dorp, waar hij interesse had voor een job bij een federaal bevoegdheidsterrein dat hem maatschappelijk relevant leek: asiel en migratie. Helaas zou zijn standplaats ergens ver weg in het Vlaamse noorden liggen. Om elke werkdag 2 uur 40 minuten in de auto te zitten, had de Grijze Man geen zin.

Hij solliciteerde ook bij Defensie, een andere federale overheidsdienst, waar ze één case-officer wilden aanwerven. Een functie die discretie vereist en waar je dus beter niet praat over wat je doet. Zoals bij meer overheidsdiensten bestond de eerste proef uit een computergestuurde test die je binnen een krap tijdsbestek tot een goed einde moest brengen. Er waren verschillende sessies om aan die test deel te nemen. De Grijze Man koos de eerste sessie.

In een overheidsgebouw waar zo’n proeven worden georganiseerd, dichtbij het Noord-station in Brussel, was de Grijze Man naar goede gewoonte ruim op tijd gearriveerd. Er bleken voor die ene job in die ene sessie voor die computergestuurde proef meer dan 200 kandidaten opgedaagd te zijn. Zuchtend verliet de Grijze Man goed binnen de vooropgestelde tijd de examenzaal. Hij bleek niet geslaagd te zijn.

Tenslotte solliciteerde de Grijze Man, getipt door een vriendin, bij een strategische adviesraad van de Vlaamse overheid. Op één na bestaat die 12-koppige raad volledig uit vrouwelijke medewerkers. Er was een vacature uitgeschreven voor een beleidsmedewerker. Na een lang telefoongesprek met de directrice, stuurde die een mail naar de Grijze Man en wellicht ook naar de andere sollicitanten. In de mail vroeg ze hen binnen een week drie schrijfopdrachten uit te voeren. De Grijze Man, die zich in de materie nog helemaal moest inwerken, vulde met die schrijfopdrachten drie volle dagen.
Van de directrice kreeg hij kort na de deadline een vriendelijke mail met de boodschap: “we hebben jouw teksten grondig gelezen, en op basis van de output hebben we beslist om niet verder met jou in dit proces te stappen.”

De oudste dochter van de vriendin van de Grijze Man schudde het hoofd: waarom heb je die opdracht niet gewoon met AI gedaan? De Grijze Man zag het toen even niet meer zitten om te solliciteren. Hij was aan vakantie toe. Tot hij toch weer begon, ditmaal voor een vacature van copywriter.

Dit bericht werd geplaatst in De Grijze Man, politiek, samenleving, vrije tijd. Bookmark de permalink .

5 Responses to Solliciteren en zo (4): geef de moed niet op!

  1. Onbekend's avatar Anoniem schreef:

    Beste Peter, ik leef met je mee.

    Ik volg jouw berichtjes wel degelijk op. Helaas heeft je partij zware klappen ontvangen en ben jij – en ook anderen – daardoor je job kwijt.

    Het lijkt me niet evident om op jouw leeftijd nog aan de bak te komen, gelet op de maatschappelijke perceptie van 60 + ers.

    Toch een sprankeltje hoop: binnen mijn administratie – het VAPH – werd destijds een 60 + er als medewerkster aangenomen op tijdelijke basis.

    Contacteer eventueel eens onze HR-verantwoordelijke marijke.bosteels@vaph.be

    Zelf ben ik gelukkig intussen met pensioen.

    Support en warme groeten,

    Rudi

    Brugstraat 16 Wakkerzeel

    Like

  2. Onbekend's avatar Anoniem schreef:

    Peter, heb jij lokaal al de mogelijkheden verkend? Haacht is immers één van de weinige liberale bastions in Vlaams-Brabant. Je kent allicht de burgemeester en schepen Tom Van Der Auwera?

    Ik meen gehoord te hebben dat de lokale cultuurmedewerkster Anke mogelijk niet op post zou blijven.

    Contacteer ondervoorzitster van je partij en voorzitster van de cultuurrad Hilde Van Bever eens: hildevanbever1@gmail.com

    Rudi

    Like

  3. Onbekend's avatar Anoniem schreef:

    Derde tip: contacteer zaakvoerder Luc Peeters van drukkerij/uitgeverij Peeters van Leuven eens. Hij zal ook wel liberaal gezind zijn.

    https://www.dataline.eu/nl/over-ons/contact

    Hij woont ook hier in Wespelaar, in ‘het kasteeltje’.

    Rudi

    Like

  4. rudi.kennes@telenet.be's avatar rudi.kennes@telenet.be schreef:

    Peter,

    ik heb wat reacties achtergelaten. Waren die zichtbaar? Mijn PC is immers net geüpdated…

    grjs

    Rudi Brugstraat 16 Wakkerzeel

    Like

  5. Onbekend's avatar Anoniem schreef:

    Politiek en mandaten gaan samen, en dan denkt iedereen aan zich zelf.

    Dat jij nu uit de boot valt vind ik erg!

    Er moet toch iemand zijn die lauter uit waardering en uit dank voor jou loyaliteit een sociale aanvaardbare overbrugings job vindt voor jou.

    Empatie is toch niet iets uit sprookjes boeken.

    uw nonkel Georges

    Like

Geef een reactie op Anoniem Reactie annuleren