Het moet de moeite waard zijn, zo zei de Grijze Man streng tegen Marianne, om op een vrije zaterdag anderhalf uur te rijden naar de Vlaamse Ardennen, voor een wandelingetje, een soepje en een optreden in een huiskamer. Een halve dag later spinde de Grijze Man op de terugweg nog van plezier en genoegdoening als een oude kater. Dries kon niets meer fout doen.

Dries was een verre vriend van Marianne die in Brakel woont. Jaren geleden ging Marianne wel eens wandelen met een clubje wandelaars die de stapschoenen van Dries volgden. De Grijze Man overwon zijn aanvankelijke huiver voor dergelijke nieuwe ontdekkingen toen hij vernam dat ook Patricia en William van de partij zouden zijn. Zo had hij toch tenminste William aan zijn zijde bij het wandelen, de eerste activiteit op de agenda.

Brakel, de thuishaven van de familie De Croo, is een gemeente met veel dorpen, landelijke weiden, akkers vol vette aarde, heuvelige bossen en smalle baantjes. Omdat het huis van Dries langs zo’n smal baantje gelegen was, had hij de genodigden die met de auto zouden komen, verzocht om te parkeren aan de kerk van Everbeek. Wat betekende dat wie aan die verzuchting tegemoetkwam, nog anderhalve kilometer extra wandelen voor de boeg had. De Grijze Man hield zijn diepe zucht binnen zijn longen.

De organisator verwelkomde Marianne en de Grijze Man in zijn woonkamer die vol stond met houten banken en een kleine open ruimte voor de muzikanten, die enkele uren later zouden opdagen. Dries, op het eerste zicht een overjaarse hippie, had zijn bottines al aan, die vol modder hingen. Modderpaadjes waren dan ook de wegels waarlangs hij zijn vrienden en aanhangers leidde, in eerste instantie terug naar de kerk, zij het op een alternatieve wijze door de velden.

Aan de kerk stonden er nog verschillende wandelaars op hem te wachten. Blijkbaar had niet iedereen dezelfde consignes gekregen. Nu goed, na even stampen met de voeten tegen de koude wind, togen we met Dries op pad, met inmiddels meer dan twintig wandelaars in zijn zog. Veel mooie vergezichten onderweg, smalle modderige paadjes, drassige weiden en bossen. De apotheose was een ondergelopen pad op enkele honderden meters van het huis van Dries, dat naast een prikkeldraad links en een vettige akker rechts lag, waar iedereen onverwachts toch een manier vond om er min of meer met droge voeten door te bunkeren.

In de woonkamer vol banken hadden de kaboutertjes inmiddels verschillende schoteltjes met versnaperingen allerhande geplaatst, naast frisdranken, sterke bieren en lekkere rode en witte wijntjes. Al dat lekkers was tegen zeer democratische prijzen verkrijgbaar, mits de eurootjes in een weldoorvoed spaarvarkentje gedeponeerd werden. Na een aperitiefje volgde er een soepfestijn met hete vissoep en hete champignonsoep, bereid door enkele vriendelijke dames in de keuken. Spijtig genoeg was de champignonsoep op vooraleer iedereen ze had kunnen proeven.

Maar niet getreurd, de muzikanten waren gearriveerd. Ze waren welgeteld met twee, een vrouw en een man. De vrouw speelde accordeon, de man bespeelde afwisselend twee instrumenten, een klarinet en een basklarinet, een bijzonder groot blaasinstrument waarmee de Grijze Man voor het eerst kennis maakte. Het was een haast sacrale belevenis om in die huiskamer, met amper twee muzikanten de nummers en de verhalen te beluisteren van Sara Salvérius. Sara vertelde tussen de nummers immers over de belevenissen die ze als artiest bij elkaar had gesprokkeld bij de bewoners van een woonzorgcentrum in Anderlecht. De muziek van beide muzikanten en de verhalen van Sara waren prachtig.

Zelfs de Grijze Man was geïmponeerd door het optreden. De mimiek en de emotie die Sara uit haar accordeon puurde en versterkt met haar verhalen uit het woonzorgcentrum naar de toehoorders zond, raakten hem diep. Blij als een kind verliet hij het huis van Dries met de cd Equinox van Sara Salvérius. Bovendien waren Patricia en William zo vriendelijk om de Grijze Man en Marianne met hun wagen terug naar de kerk van Everbeek te voeren. Dat scheelde anderhalve kilometer klimmen in het duister. En als Dries nog eens iets organiseert, mag hij de Grijze Man en Marianne zeker niet vergeten uit te nodigen.