Met vijf andere gasten nam de Grijze Man aan de gereserveerde tafel in Restaurante La Bisnaga in het Andalusische kuststadje Salobreña plaats. Daar hadden de vakantiegangers de dag voordien paella mixta besteld. In afwachting dronk het gezelschap alvast een aperitief. Tien minuten later kwamen er vier Engelsen de Bisnaga binnen. Van op zijn stoel had de Grijze Man een goed zicht op de mannelijke helft van het kwartet, dat een tafeltje verder plaatsnam tegenover de twee vrouwen. De mannen en vrouwen waren naar schatting een jaar of tien ouder dan het gezelschap van de Grijze Man. Eén van de Engelsen droeg een zwart T-shirt met het logo van de iconische elpee The Dark Side of the Moon van Pink Floyd, een zwarte hoes waar een witte streep die door een driehoek breekt een regenboog wordt. Kijk daar, zei de Grijze Man tegen zijn buur Erwin, die man is blijkbaar een grote fan van Pink Floyd.

In grote letters stond er boven het logo op de T-shirt nog een slogan te lezen die op het eerste gezicht geen uitstaans had met de band: Old Guys Rule. Dat was natuurlijk geen album van Pink Floyd. Toch vond de Grijze Man die oude fan van de Engelse band meteen sympathiek. Toen hij na enkele glazen wijn naar het toilet moest, kon de Grijze Man het niet laten de bebaarde Pink Floyd-fan in het passeren aan te spreken. I love your t-shirt, was zo een beetje het enige dat de Grijze Man wist te bedenken. De Engelsman lachte eens en bedankte de Grijze Man voor het compliment. Waarop die vroeg of ze alle vier fans van Pink Floyd waren. Ja, eigenlijk wel, antwoordde een van de twee vrouwen nog voor de mannen dat konden. Ze had Pink Floyd jaren geleden in het Wembley-stadion in Londen gezien. Oh, antwoordde de Grijze Man, ik heb ze een paar keer gezien, de laatste keer in Werchter. De Grijze Man moest dan uitleggen waar die concertzaal of dat stadion in godsnaam gelegen was, want van de vier Engelsen had er geen enkele al van Werchter gehoord.

De Grijze Man ging dan maar terug naar zijn tafel. Daar bleef hij piekeren over Pink Floyd. Hij had de band leren kennen toen hij dertien was, en met de kadetten van zijn voetbalclub Sparta Haacht deelnam aan een tornooi in het Engelse Chigwell. Dat kleine plaatsje ligt in het graafschap Essex en maakt deel uit van de metropolitan area of London. Daar had hij met zijn zakgeld een audio-cassette gekocht van het Pink Floyd-album Wish you were here. Audio-cassettes zijn tegenwoordig haast prehistorisch te noemen. In het gezin waar de Grijze Man was opgegroeid, waren ze nog de voorlopers van de langspeelplaten of elpees, zwarte schijven waar je met een arm de naald voorzichtig in een groef moest leggen om de muziek te kunnen beluisteren.

Hoe leuk zou het niet zijn, bedacht de Grijze Man aan zijn tafel bij het eten van de paella, als de twee mannen echte bandleden van Pink Floyd geweest zouden zijn. Leken ze echt niet op Roger Waters en David Gilmour? De Grijze Man zocht het op zijn smartphone op. Tot zijn verbazing zag hij wel wat gelijkenissen tussen de jonge Waters en Gilmour en hun bejaarde versies. De Grijze Man besloot om de Engelsen nog eens te gaan storen. Zijn jullie echt niet de ware Waters en Gilmour, vroeg hij de Engelsmannen. No, not at all, antwoordden de twee lachend in koor. Ah, antwoordde de Grijze Man, dan zal ik jullie niet verder storen.

Tien minuten later stond de David Gilmour look-a-like op zijn beurt aan de tafel van de Grijze Man. In zijn hand zijn smartphone met dezelfde foto’s van de echte Gilmour en Waters die de Grijze Man had opgeduikeld. Ik moet tot mijn eigen verbazing toegeven dat ik inderdaad wel iets van Gilmour heb, zei hij. En je vriend, lijkt die ook niet wat op Waters, vroeg de Grijze Man. Wat een toeval, vonden de look-a-likes.

De paella had gesmaakt en de ober bracht de rekening. Bij het buitengaan ging de Grijze Man de Engelsen nog gedag zeggen. De vriendin van de Grijze Man stelde voor om nog een foto te maken van de twee Engelse mannen. Daar hadden ze helemaal geen bezwaar tegen. Pas toen de Grijze Man de mooie foto van het trio op het schermpje zag, las hij wat er nog allemaal op het T-shirt van de nep-Gilmour stond afgedrukt: op de zwarte achtergrond stond een wit schuurtje getekend, waar de regenboog van de echte cover van The Dark Side of the Moon-elpee doorheen scheen, met daaronder in kleine lettertjes “The dark side of the shed”. En helemaal onderaan: “Plank Floored”.