Af en toe moet een man eens over zijn hart strijken en iets tegen zijn goesting doen. Shoppen met vrouw- en dochterlief bijvoorbeeld, naar Luik. The place to be is daar de Primark. Deze van oorsprong Ierse kledinggigant staat bekend voor hippe spotgoedkope spullen waarvan de kwaliteit wel eens te wensen overlaat. Maar ja, dan koop je het jaar nadien toch gewoon een nieuw t-shirt voor € 3? De Orval die ik, beu geshopt en uitgedroogd eindelijk voor me had staan, kostte meer dan de t-shirts die ik had uitgekozen wegens hun felle kleuren.

Winkelen in die die warme, droge en altijd overvolle Primark is voor mij een beproeving.  Al vind ik het leuk dat je er evenveel Frans, Duits, Nederlands als Limburgs hoort, want Luik is een grensstad en de Primark een magneet die tientallen kilometers ver klanten trekt. Volgens mijn dochter is er maar één Primark in België, en telt Europa, op Ierland en het Verenigd Koninkrijk na, alleen nog vestigingen in Spanje. Ik moet haar corrigeren: inmiddels (eind april) zouden er ook 3 Primarks in Nederland, 5 in Portugal en 7 in Duitsland moeten zijn, zegt de company history op www.primark.co.uk.

Wat ergert me nog aan die winkel waar ik toch nooit met lege handen buiten geraak? Het aanschuiven, voor de pashokjes en voor de kassa’s. Er zijn nochtans 20 kassa’s en ze waren allemaal open. En toch nog dik honderd meter wachtrij, tot diep in de winkel. Maar wat ik echt haat, zijn voorkruipers. Mensen die vinden dat zij, om een of andere reden, ervan verschoond zijn in de file te moeten staan.

Twee jongens die dit proberen te flikken pal achter mij, waardoor ik er eigenlijk geen hinder van ondervind, blaf ik af en beveel ik met mijn kwaadste ogen naar de staart van slang. Ze druipen af, gelukkig maar. Als ik iets nog meer haat dan voorkruipers, is het betrokken geraken in een openbaar conflict. Van de oude Waal die achter me stond en dus wel extra tijd zou verliezen door hun vals spel, verwachtte ik steun. Hij schokschoudert. Tien minuten later zie ik de jongens vijftig meter voor mij in de rij opduiken. Verontwaardigd draai ik me om. Kijk nu, wijs ik de man achter me naar de twee sloebers. ‘Ach’, glimlacht hij filosofisch zoals een Waal dat kan, ‘het is een manier zoals een andere.’

Ik daarentegen verbijt mijn woede en frustratie. Ik heb gelukkig mijn ipad bij en voel de haat tegen voorkruipers langzaam wegebben.  Zouden er toch geen omstandigheden kunnen zijn waarin je iemand voor laat gaan die daar eigenlijk geen recht op heeft? Tja. Een trein die je dreigt te missen? Een afspraak bij de tandarts? Je lief gaan afhalen op de luchthaven? Mmm, voor dringende redenen zou ik misschien wel te vermurwen zijn, als de voorkruiper het tenminste vriendelijk vraagt.