De trein zit vol trekkers, sommigen uiterst licht gepakt, anderen met een veel te grote rugzak. Het overgrote deel van de passagiers in het bomvolle treintje stapt in Vizzavona af. Van daar begint voor velen hun avontuur op de GR20, ofwel richting Conca naar het zuiden, of naar Calenzana, het noordelijk eindpunt van de GR20.

Marianne heeft in Vizzavona een overnachtingsplaats voor twee geboekt in Le Vizzavona Chalet. De kamer is sober: twee smalle eenpersoonsbedden en een lavabo. Op de verdieping liggen de toiletten en twee stortbaden met een klein debiet. De refuge van het hotel waarin we overnachten ruikt muf en vochtig. Wij krijgen een kamer toegewezen op de benedenverdieping. Eerst gaan we naar het winkeltje van de camping in Vizzavona wat fruit en canistrelli’s kopen, de Corsicaanse koekjes waar Marianne dol op is geworden. Onderweg verlies ik mijn balpen, een onmisbaar instrument om onze avonturen in mijn boekje te kunnen bijhouden.

Op ons programma voor Vizzavona staat een inloopwandeling. Die is al behoorlijk pittig, met een dozijn kilometers en ongeveer 550 hoogtemeters. De wandeling begint vrij makkelijk, over de zuidelijke GR20 met brede paden langs heerlijke bossen. Achter een omgevallen boom vervul ik een dringende behoefte. We kruisen wandelaars die vanuit het verre Conca via E Capanelle op de GR20-Zuid het pad richting Vizzavona volgen. Marianne heeft een tocht uitgestippeld die deels langs de GR20-Z

uid en deels via de GR20-Noord loopt. Zo lopen we even op de GR20 richting E Capanelle en buigen we dan af tot we terug op de GR20 komen richting Onda. We steken de N193 over aan een chalet waar reclame wordt gemaakt voor een hoogteparcours in het woud. Een beetje verder in dat magistrale woud herken ik de route die ons terug naar Vizzavona moet brengen. Aan een brug over de Agnone herken ik de omgeving. Tien jaar geleden staken we die brug ook al over. Enkele honderden meters vóór die voetgangersbrug over de Agnone was ik tien jaar geleden met mijn dochters de noordkant van de GR20 vanuit de refuge van Onda naar Vizzavona afgedaald. Dat was eerst 711 meter steil klimmen, gevolgd door een lange afdaling van 1.221 meter.

Tijdens die steile en zware afdaling struikelde ik enkele honderden meters voor de voetgangersbrug over het riviertje de Agnone. Ik viel met mijn scheenbeen op een scherpe steen die wat hoger dan de andere rotsige stenen op het pad uitstak. Even vreesde ik dat mijn scheenbeen gebroken was, maar gelukkig heb ik blijkbaar sterke beenderen. De wond bloedde wat, maar na vijf minuutjes op mijn tanden bijten, kon ik weer mee met mijn dochters en onze toenmalige Franse wandelvrienden Romain en Julie. Op een latere korte hike met Ziggy en Sigrid passeerde ik op de afdaling naar Vizzavona nog eens langs die watervallen, de beroemde Cascades des Anglais.

Marianne en ik volgden de Agnone stroomopwaarts, op jacht naar die Cascades. De rivier baant via verschillende watervallen en overlopende poelen haar weg naar het dal. De watervallen zelf zijn niet zo makkelijk te benaderen en vergen heel wat klauter- en klimwerk op de rotsen rondom. Marianne heeft er schik in om de rivier tegen de stroom in langs de rotsen omhoog te volgen.

Tot we na een rotspartij in een bos terechtkomen met dicht struikgewas. Tijd om op onze tocht rechtsomkeer te maken, want we waren al aardig op weg naar Onda in plaats van terug naar Vizzavona. Op ons gemak dalen we terug naar beneden langs de overloop van poelen en watervalletjes. Op een rustig plekje met de voeten in het barkoude kabbelende water, lunchen we. Hoe verder we langs de rivier afdaalden, hoe meer er hier en daar mensen lagen te zonnen of te baden. Een troepje puberjongens amuseerde zich met van een meter of vier boven het water in een van de diepe poelen te springen, terwijl de meisjes beneden aan de rivier gebiologeerd toekeken.

Aan de overkant van de brug over de Agnone vanuit Vizzavona gezien, stond enkele jaren geleden nog een café-chalet met een groot terras. Dat maakt nu deel uit van het avonturenparcours met hoogtepistes tussen de bomen, waarlangs we afgedaald waren. We konden daar wel wandelen en naar de hoogtepistes tussen de takken kijken, maar in juni was het nieuwe avonturenpark helaas nog gesloten.

Onze weg vervolgde over de brug en verder enkele kilometers langs de rivier tot we weer in Vizzavona belandden. Op het terras van het café rechtover het station, was het behoorlijk druk. Trekkers die een dagwandeling hadden gemaakt, wachtten op het treintje bij het genieten van een drankje. Aan één van de weinige nog vrije tafeltjes vleien we ons neer na onze toch wel forse inloopwandeling. Ik bestel een grote Pietra en Marianne een frisdrank. Het Corsicaans kastanjebier smaakt. Er zijn nog zekerheden in het leven.

De waard heeft een nieuw bord aan zijn afspanning geplaatst waarop zijn regels voor het terras staan uitgelegd. Rugzakken en wandelstokken zijn er tegenwoordig bijvoorbeeld verboden. Die moeten tegen de buitenkant van het muurtje gestald worden dat zijn terras omgeeft.

Een uurtje voor het opgediend zou worden, begint de waard reclame te maken voor het avondmaal dat hij zal serveren. Marianne en ik gaan eerst douchen en beslissen daarna om op het terras van het café de zelfgemaakte penne te degusteren, in plaats van in het deftig restaurant van het hotel te dineren. De penne was eerlijk gezegd lang niet zo lekker als de pasta van de Via Roma in Ajaccio, maar wel goedkoper. Ik maak van de gelegenheid gebruik om de waard te vragen of hij in zijn winkeltje toevallig geen balpennen verkoopt. ‘Ik verkoop alles’, lacht hij. In ruil voor een stuk van twee euro geeft hij me een zwarte Bic.

Bij het vallen van de avond rusten we nog even uit op de bank die voor onze kamer in de Vizzavona-chalet staat. We raken er aan de praat met een Engels koppel dat een bank verder zit. Graham is al enkele jaren gepensioneerd, zijn partner, die vele jaren jonger is, nog lang niet. De twee blijken echt heel gierige trekkers te zijn. Ze hebben voor hun hele tocht op de GR20 gevriesdroogde maaltijden mee, beknibbelen op elke uitgave en checken bij andere trekkers de prijzen na van het ontbijt, lunch of avondmaal, om dan opgelucht te kunnen zuchten dat zij het toch allemaal veel goedkoper doen.

Na ons avondmaal kruipen we al om negen uur in ons bed. We zijn moe. Van het veel te laat uitgelopen verjaardagsfeestje van Danny die de avond vóór ons vertrek 60 was geworden, van de stress voor de vertraging van onze vliegtuigreis, van de korte nacht in Ajaccio, van de inloopwandeling die voor de knieën en gewrichten van Marianne veel zwaarder was uitgevallen dan gepland. Wij slapen op de smalle eenpersoonsbedjes op de benedenverdieping. Er ligt een plastieken folie over de matrassen, om de bedwantsen buiten te houden. Over de plastieken matras draperen we onze lakenzak. De schrik voor die vervelende insecten zit er in de Corsicaanse hotels, B&B’s en trekkershutten dik in.

’s Ochtends worden we om 6 u gewekt door het gestommel van de trekkers die zich op de bovenverdieping klaarmaken. Een groepje van vier, drie mannen en een vrouw, willen duidelijk heel vroeg op pad gaan. Wij kiezen ervoor om eerst te ontbijten. Een ontbijt in het restaurant kost 13 euro per persoon, maar het is lang niet zo lekker en veel als in hotel Kallisté in Ajaccio. Minder kaas, minder keuze uit de soorten koffie en thee, minder charcuterie, een kleiner chocoladebroodje en een kleinere croissant.

Rond half acht zijn we ingepakt en hebben we afgerekend. We nemen de trein naar Corte van 8:45 u. Een enkel ticket kost 7 euro. Een minuutje na half negen voel ik het al kriebelen om naar het station te wandelen. Op de trein uit Corte moeten de reizigers niet wachten, maar het treintje uit Ajaccio dat naar Corte rijdt, heeft een klein kwartier vertraging.