Zomaar op den bots vertrekken naar Spanje. Daar hebben we de afgelopen week geweldig van genoten. Terwijl ik nog wat verder werkte aan een boek, had Marianne al een hotelletje geboekt op twintig minuten rijden van Malaga, waar onze vlucht met vertraging was aangekomen. Laat op de avond arriveerden we in de Hacienda Fresneda Maria in de nacht dat Sinterklaas de kinderen verraste. Wij moesten niet door de schoorsteen aangezien we de code hadden gekregen om via de grote poort het domein tussen de olijfgaarden te betreden.

Na een zalige nacht onder de dakbalken van onze hacienda en een ontbijt met alles erop en eraan vertrokken we ‘s ochtends met de huurauto voor een rit van een half uurtje naar El Torcal de Antequera. De stad Antequera, ruim 40.000 inwoners rijk, ligt zo’n 50 kilometers ten noorden van Malaga. Het natuurpark van 1.171 hectare bestaat al van 1929. Het is gekend voor de in lagen gevormde rotsen uit de karstperiode. De hoogste top van het park bevindt zich op 1.336 meter.

Op de parkings van het natuurpark was het al een komen en gaan, in goede banen geleid door parkingboys en -girls. Een bus bracht bezoekers die opzagen tegen de wandeling naar de hoogten van het park voor een schijntje tot aan het bezoekerscentrum. Wij gingen te voet tot aan de toppen van wat we het pannenkoekenpark doopten. Wat dit kleine gebergte zo bijzonder aantrekkelijk maakt, is de pannenkoekachtige vorm van het gesteente. Het natuurpark puurde daar een erkenning uit als Unesco-werelderfgoed.

Maar hoe kwam het toch dat er zoveel bezoekers het plan hadden opgevat om op Sinterklaasdag ook naar Torcal de Antequera te willen trekken? Zou 6 december in Spanje misschien een feestdag zijn ter ere van Sinterklaas? Neen dus. Op 6 december vieren de Spanjaarden de goedkeuring van de grondwet in 1978 middels een referendum, na de dood van Franco drie jaar eerder.

Op het einde van onze parking gaf een richtingwijzer het pad aan naar het bezoekerscentrum. Goedgemutst begonnen we te klimmen. Het pad slingerde langs enkele ruïnes en uitkijkpunten omhoog. Na een klein uurtje stijgen kwamen we aan de hoger gelegen parkings en het moderne bezoekerscentrum, waar je alles aan de weet kan komen over die vreemde stapels pannenkoeken uit rotsen van kalksteen, over het struikgewas en bos, verspreid over twaalf vierkante kilometer.

Tussen de rotsen en bergen lopen gemarkeerde paden om naar ieders gading (makkelijk, gemiddeld of lastig pad) te klimmen en te dalen of je te verbergen in rotsspleten en grotten. We hadden inmiddels een hongertje gekregen. Gelukkig was er in het bezoekerscentrum een restaurant en cafetaria, waar we dankbaar gebruik van maakten. Helaas was de gazpacho door de grote drukte al uitgeput, maar we kregen een minstens even lekker alternatief in een ruim soepbord voorgeschoteld, de porra, een streekgerecht. Die porra is dikker dan de gazpacho, legde de ober uit, en wordt bereid met tomaten, paprika’s, look, eieren, serranoham en olijfolie. Eten en drinken dus!

Na onze rondwandeling tussen de spelonken en spleten, de klimmetjes en beekjes, het struikgewas en de bomen, de kleine zangvogeltjes en de grote roofvogels, de zoogdieren groot en klein die zich die drukke dag amper lieten zien, hadden we al een flink aantal kilometers stijgen en dalen in de kuiten.

Marianne verkoos met de bus terug te keren naar de parking. Zelf greep ik de gelegenheid aan om het wandelpad naar beneden zo snel ik als zestiger nog kon naar onze huurauto toe te lopen, gewoon om te zien of ik dat nog kon. Ik kwam twee minuten na Marianne aan, omdat ik in mijn haast dwaasweg de laatste afslag had gemist en dat pas driehonderd meter verder doorhad.

Gelukkig was de volgende dag een rustdagje aan zee, waar we slenterend langs het strand van Salobreña pootje baadden en ons gelukkig prezen uit het koude en natte België ontsnapt te zijn. De stijve benen nam ik graag op de koop toe.