Eigenlijk hadden we een trekking georganiseerd in de Alpen: drie wandeltochten op de Les Dents Blanches-huttentocht. De hutten waren geboekt, alles was geregeld. Maar het weer verslechterde naarmate de vertrekdatum naderde. Finaal zagen we ons door de slechte weersomstandigheden verplicht om de boekingen te annuleren. Op alle drie de wandeldagen was regen voorspeld. De weerwebsites verwachtten op één dag zelfs 82 mm neerslag.

Dus wisselden we de Alpen in voor de Spaanse Sierra Nevada, waar we 0 mm neerslag mochten verwachten, temperaturen van 25 tot 30°C en weercijfers variërend van 9 tot 10. En dan kunnen we ook ons badpak meepakken, zei mijn jongste dochter, die nog wat vakantiedagen op te maken had. Dus: vluchten geboekt en auto gereserveerd. Er zat op de vertrekdag één addertje onder het gras: De Lijn staakte. Maar gelukkig niet onze buschauffeur. Die bracht ons in een zo goed als lege bus tot op de luchthaven.

Onze vlucht had wat vertraging, zodat we in het donker voet aan de grond zetten in Malaga. Na een uur aanschuiven bij de autoverhuurder waar we onze auto gereserveerd hadden, konden we eindelijk op weg. We beslisten halt te houden in Nerja, een leuk kuststadje waar we rond half elf in een ondergrondse parking reden en op de Plaza de España een tapasbar troffen met een vriendelijke ober die ons op zo’n onchristelijk uur nog wilde bedienen. Zo kwam het dat we ruim na middernacht aankwamen in Guàjar-Faragüit, het grootste van de drie Guajaresdorpjes waar het huisje van Marianne staat dat we mochten gebruiken.

Als kenner van de grote omgeving kregen we bovendien van mijn vriendin zomaar gratis enkele mooie wandelingen gepresenteerd. Natuurlijk maakten we ook een uitstapje naar de kust, naar Salobreña, waar we even een pootje in de golven staken. Warm genoeg, dat wel, maar golven die boven ons hoofd aanrolden, daar moesten we toch voor passen. Gewoon te gevaarlijk. Gelukkig was er in het kuststadje nog wat anders te beleven. We aten een ijsje, beklommen de steile heuvel en bezochten het morenkasteel op de top, waar we meer vernamen over de morentijd in Spanje. Tijdens het bewind van Ferdinand en Isabella werden de Moren uit hun prachtige burcht met fraaie stoombaden verdreven. De katholieke vorsten namen de plek gewoon over om aanvallers uit het land en vanuit de zee terug buiten te kegelen.

De eerste wandeling die we kozen, was meteen de zwaarste: een tocht van zowat 20 km vanuit Capileira in de Alpujarras. Voor die luswandeling moet je 7 tot 8 uur wandelen tellen, zegt de tochtbeschrijving. Het geaccumuleerde hoogteverschil dat je dient te overwinnen is 1.237 meter. Het laatste heen- en weerstuk van de Cortijo de las Tomas naar de Refugio de Poqueira, de hut van waaruit je naar de top van de hoogste berg op het Spaanse vasteland kan, de Mulhacen, sloegen we over. Want de Poqueirahut was gesloten wegens renovatie.

Dat kwam ons bovendien goed uit, want we hadden al een enorm zwaar stuk klimmen achter de kiezen. Op het keerpunt voelde ik me zo slap als een zeemvel. Uitgeput ademend, alle spieren moe, maar mijn slechte knie klaagde niet. De terugtocht was gelukkig vooral dalen. Onderweg zagen we een familie wilde steenbokjes. In Capileira dronken we nog een glas op een terras en dan reden we terug naar Los Guajares, voor een douche vooraleer we gingen winkelen in Motril, de kustgemeente waar koning Boudewijn het leven liet. In Motril moesten we ’s avonds wel even zoeken naar een goed restaurant om opnieuw op krachten te komen. Na die vermoeiende dag lagen we weer flink na elven in ons bed.

De volgende dag trokken we naar Monachil. Ook dat leuke plaatsje is een speeltuin voor bergwandelaars. We kozen voor de Cahorros de Monachil, een luswandeling die van de grote parking langs een bergriviertje de hoogte inklimt. Het pad voert je over enkele hangbruggen en een stukje via ferrata langs overhangende rotsen naast het riviertje. Ook op die wandeling van een achttal kilometer in de bergen spotten we weer steenbokjes. Er was wel meer begankenis op die veel minder zware tocht. We rondden hem af met een biertje op het terras waar ik al vele malen met Marianne en anderen op adem ben gekomen.

Een must do in Guàjar-Faragüit is de Castillejo, de ruïnes van een morendorp op een berg boven Faragüit. Het is een ideale inloopwandeling heen en terug om gewoon te worden aan het klimmen en dalen in de bergen onder een hete zon. Vandaag is het centrum waar de dorpelingen van Faragüit verzamelen de Parada en het winkeltje ernaast. De Parada is het dorpscafé, dat helaas bij onze aankomst gesloten was wegens een grote renovatie. Volgens Lies, een Vlaamse dorpelinge in de Guajares, zou de feestelijke heropening kortelings plaatsvinden. Als je in de Parada iets drinkt, krijg je een tapa. Zo kan je er eigenlijk heel goedkoop eten.

Maar mijn dochter en ik kozen ervoor om te gaan dineren in twee zeer goede restaurants, El Nacimiento in Vélez de Benaudalla en La Roka in Salobreña. Dat laatste restaurant was weer een geweldige voltreffer. La Roka heeft een magistraal terras waarvan je hoog op de berg van Salobreña over de zee en de heuvels van de baai uitkijkt. Door een gelukkig toeval hadden we er op het tijdstip van de zonsondergang gereserveerd. De twee al oudere mannen die het restaurant uitbaten lieten op het juiste moment het wereldberoemde Nessun Dorma, de laatste door Puccini gecomponeerde aria uit zijn laatste opera Turandot door hun speakers klinken. We zagen de zon zakken over de zee en finaal, bij de laatste tonen van Pavarotti, zonk ze onder de bergen achter de baai van Almuñecar. Onvergetelijk.

Toen we terug de berg naar Guàjar-Faragüit opgereden kwamen, bleek er ongewoon veel verkeerscirculatie te zijn. Eens boven kregen we de oplossing van dat raadsel: de gerenoveerde Parada had de deuren al geopend. Het café binnen en het terras buiten zaten vol dorpelingen en aangespoelden. Achter zijn elektrische piano speelde en zong een lokale zanger er Spaanse en Europese klassiekers bij, die massaal werden meegezongen. De drank vloeide rijkelijk en gratis. Er werd gedanst, gezongen en gedronken tot na 3 u. Wij hadden het toen al een uurtje of twee voor bekeken gehouden, want de volgende dag vlogen we terug naar huis.

Een dag later testte ik positief op corona. Tja, ondertussen ben ik al weer genezen hoor!