Jaren geleden maakte ik vanuit de hoek van onze divan kennis met Ish Ait Hamou. Daar zat ik zogezegd te lezen terwijl mijn tienerdochters en mijn vrouw op VTM keken naar So you think you can dance. Wel, de jonge choreograaf en later jurylid uit die danswedstrijd wist ook mij in te pakken door de respectvolle en inspirerende manier waarop hij zich als een van de eerste nieuwe Vlamingen op tv populair maakte in de goede zin van dat woord.

Sindsdien bewonder ik de geëngageerde Vilvoordenaar als danser, choreograaf, scenarist, tv-maker, presentator en nu ook al jaren als auteur en influencer. Cécile was het eerste boek dat ik van hem las. Het beviel me. Het las als een trein door de eenvoud waarin het is geschreven. In een wip heb ik nu ook zijn jongste bestseller gelezen: Het moois dat we delen. Ook hier weer: korte hoofdstukken, eenvoudige maar toch beklijvende taal, ruim gezet op 270 bladzijden. Het boek werd gelanceerd in oktober vorig jaar. Het exemplaar dat ik kocht is al de negende druk.

Het verhaal speelt zich af een vijftal jaar na een fictieve terreuraanslag op een Brussels busstation. Dan denk je meteen aan de aanslagen van maart 2016 in Zaventem en Brussel. Ze liggen ook bij mij nog vers in het geheugen. Ze zetten Ish aan het schrijven van deze mooie roman.

Een van de twee hoofdfiguren in het boek is Soumia, een jonge Belgische van Marokkaanse ouders die in de media geboekstaafd wordt als de taxi-terroriste. Dat komt omdat ze het koppeltje dat de aanslag heeft gepleegd, twee jeugdvrienden waarmee ze was opgegroeid en die er nu naar haar zin veel te strenge geloofsregels op nahouden, naar het busstation had gevoerd. Pas later realiseert Soumia zich dat die jeugdvrienden aan wie ze een lift heeft gegeven, de daders van de aanslag waren.

Het verhaal begint met Soumia die onder voorwaarden vrij is gekomen. Ze heeft enkele jaren vast gezeten omdat het gerecht geen geloof hechtte aan haar onschuld. Er waren immers enkele Facebook-posts die tegen haar pleitten. Ook haar familie betaalde een tol: haar vader verloor zijn job en haar kleine broer Karim, een groot voetbaltalent, worstelt op school en op het voetbalveld met beledigingen en verwensingen als het broertje van de terroriste. Het gezin, waar de moeder eerder al aan kanker is gestorven, gaat in het dagelijks leven gebukt onder schaamte, frustraties en stille onmacht.

De tweede hoofdfiguur is Luc, een bejaarde Vlaming die rouwt om zijn overleden echtgenote. Hij is hulpbehoevend. Hij kan zich niet meer zelfstandig wassen en verliest stilaan zelfs de kracht om zijn voordeur te openen. Luc en zijn schoonbroer Albert, de zus van zijn overleden vrouw, hebben het er moeilijk mee dat hun Vlaams stadje zo snel van aangezicht verandert door de instroom van islamitische nieuwkomers. In de kantine van de aan lager wal geraakte voetbalploeg waar Luc nog altijd topscorer aller tijden is, laten ze hun frustraties de vrije loop.

De wijze Marokkaanse kruidenier Hassan brengt Soumia in contact met Luc. Zij wordt het meisje dat elke week de bestelling brengt in die voor Luc te zwaar geworden boodschappentas. Die ontmoetingen verlopen niet van een leien dakje, door het grote wantrouwen vanuit Lucs kant en de schaamte bij Soumia, die haar ertoe brengt te liegen over haar naam.

De verhoudingen tussen de bejaarde en de jonge Belgische van Marokkaanse origine, zullen uiteindelijk goed komen, dat is het hoopgevende in het boek. Maar niet zonder dramatische gebeurtenissen die de lezer zelf maar moet ontdekken, en die over het moois dat we delen een pessimistisch patina leggen.

Sommige taferelen uit het boek, zo blijkt uit interviews met de auteur, heeft Ish in zijn jeugdjaren meegemaakt in het Vilvoorde waar zijn ouders bij de eerste generatie Marokkanen behoorden. Zo was de jonge Ish beschaamd omdat zijn moeder aan de schoolpoort de enige was met een lang kleed en een hoofddoek. Als schrijver slaagt Ish er goed in te laten voelen wat het een kind bijvoorbeeld doet om niet te worden uitgenodigd op verjaardagsfeestjes waar alleen witte klasgenootjes welkom zijn.

Er is één dingetje dat ik graag zou weten: waar de schrijver de inspiratie heeft gehaald om een actie van ouders in zijn roman op te nemen, die een open brief hebben geschreven aan de schooldirectie van Karim. Daarin vragen ze om het broertje van de taxi-terroriste van school te verwijderen. De brief gaat viraal op sociale media en krijgt de steun van ministers. Ik hoop dat deze alinea in het boek pure fictie is.