Opeens verscheen Marva in de show van Belpop Bonanza Quattro. Gewoon op het scherm achter Jan Delvaux en DJ Bobby Ewing, op een zwartwitfoto! Wat een mooie vrouw, dacht ik. En ik herinnerde me ineens dat ik dat als kind ook al vond.

We hebben een geweldige avond beleefd, in het gemeenschapscentrum Den Breughel in Haacht, met heel wat oude schoolvrienden en andere bekenden uit het dorp. Voor Jan Delvaux was het ook een mooie thuiskomst in de gemeente waar hij op de middelbare school zat. Voor het optreden van de beroemde oud-leerling waren er zowaar ook enkele oud-leerkrachten opgedaagd, met wie het aangenaam herinneringen ophalen was.

Het beeld van Marva bleef me de rest van het weekend achtervolgen. Haar korte haarsnit, die bedwelmende glimlach en vooral, die prachtige ogen, vol, ja, hoe moet ik dat noemen, liefheid misschien? Ik herinner me dat mijn vader ook een zwak had voor Marva. Die oude foto die Delvaux en Bobby Ewing in hun show verbonden aan het verhaal van haar producer, Jean Kluger, is zo typisch jaren zestig. Hoe heerlijk nostalgisch om die periode uit mijn kindertijd te herbeleven.

Beschrijven hoe mooi Marva is en daar dan geen foto bij zetten, dat vond één van mijn vrienden gisterenavond in Den Dijk niet kunnen. Daarom had hij zijn platen van Marva meegebracht, zodat ik één en ander beter kon illustreren.

Ik herkende in de foto ook wat van de snit van mijn moeders haar op de foto’s uit die tijd. Een gelijkenis die mijn vader misschien wel eerder opgevallen was. Op de nog oudere foto’s in de albums uit de late jaren vijftig en het begin van de zestig, die wilde jaren toen mijn vader nog de wereldzeeën wilde bevaren, tot hij in een huwelijksbootje stapte, zag mijn moeder er even patent uit als Marva. Met dit verschil dat er volgens mij toen ook al uit haar ogen vaker passie en vuur zal geschoten hebben dan liefheid.

Van die lieve, zingende Marva kan ik in tegenstelling tot sommige andere zangeressen van haar generatie niet eens nog een hit opnoemen waarvan ik het refrein ken. Gelukkig is er tegenwoordig Wikipedia. En zo verschijnt er in de krochten onder mijn schedel toch een zweem van herkenning bij “Rode rozen in de sneeuw” en “Oempalapapero”.

De muziekarcheologen van Belpop Bonanza lieten geen noot van Marva horen. Ze vergastten het publiek wel op meezingers als “Duw een beetje”, die knaller van Jimmy Frey die iedereen nog wel kent en nog wat andere beroemde meezingers uit de Vlaamse chansongeschiedenis.

Er is wat aan de hand met die Vlaamse schlagers, bedacht ik tussen het jolijt en gegrinnik rond me heen. Veel van mijn jongere vrienden gaan tijdens het hijsen van het ene pilsje na het andere helemaal uit de bol met de Romeo’s of die andere grootheid uit de late jaren zestig, Paul Severs. Op z’n zeventigste blaast die nog altijd het dak van de tent van Hoekskeskermis.

Vlaamse schlagers waren lang geleden muzikaal even niet-correct als extreemrechts politiek. Zo komen mijn gedachten terug bij de jonge van muziek en radio bezeten Jan Delvaux. In het college van Don Bosco in Haacht was hij nog onze gids in de nieuwigheden van de rock, new wave en punk. Dankzij een omslag naar de Belgische popgeschiedenis en haar rijke anekdotiek zijn Jan en zijn maat Bobby Ewing sinds enkele jaren een mooie carrière aan het uitbouwen. Met zijn vranke smoel en twinkelende ogen blijft hij ondanks een grijs kapsel dezelfde kwajongen die vroeger in de klas, tijdens het groepswerk in de les Nederlands over een boek van Hugo Claus of Jan Wolkers, op onze banken voor billengeklets zorgde.