Ze trokken verder de berg op richting Pas de la Frache, maar niet meer zo dodelijk steil als de eerste kilometers. De Grijze Man liet de twee jonge honden vooruit lopen om het pad van de GR te banen.

Hij en Katrien voerden intussen op een rustig tempo een boeiend gesprek over hun levens op kabinetten en over hun respectievelijke dochters, die zowat van dezelfde leeftijd zijn. Vreemd, dacht de Grijze Man, hoe je als wildvreemden aan de voet van een berg de beklimming kan aanvatten en je halverwege al zo vertrouwd met elkaar omgaat.

Een kleine 500 meter na de Pas de la Frache trad het gezelschap uit de geurige dennen- en loofbossen tevoorschijn, in de naakte vlakte waar de GR nog vijf lange en zware kilometers omhoog kronkelt naar de top. Maar wat voor een sterke wind beukte de vier wandelaars daar hard in de zij. De mistral joeg het snot uit de kop en de tranen in de ogen. Hij liet de loszittende riemen en wijde kledingstukken jakkeren, trok aan de zonnebrillen en petten die de vier ternauwernood op hun neus en hoofd wisten te houden. De mistral dwong hen zich schrap te zetten, zich scheef te leggen in de zijwind en zo verder te wankelen over de losse stenen, een gevaarlijke manier van lopen door de verraderlijke windvallen die hen onverwachts uit hun evenwicht konden brengen en ten val brengen, op de kam van de troosteloze bergrug met aan beide zijde sterk aflopende en diepe hellingen waar zelfs geen steenbok af zou willen vallen.

De laatste kilometers telden met het baken van de Mont Ventoux steeds in het gezicht nog bijzonder lastige klimstukken met grote rollende stenen. De berg gaf zich niet zomaar gewonnen. Maar zowel links als rechts ontvouwden zich de magistrale vergezichten waarvan ze eerder allen hadden gedroomd. ‘Dit is nu waarvoor we het gedaan hebben’, zei de Grijze Man. ‘Je haalt me de woorden uit de mond’, antwoordde Katrien.

Dichterbij de top zagen ze nu ook de fietsers worstelen, afzien, de meesten liepen naast hun fiets. Dat laatste begreep Katrien niet, de enige ervaringsdeskundige van Mont Ventoux-beklimmingen uit het groepje. Dat er al eens iemand moet afstappen, ja, dat verstond ze, maar zoveel? Boven zouden ze horen dat de fietsers tot afstijgen waren aangemaand door de organisatoren.

De mistral bleek met een kracht tot 8 beaufort over de berg te razen. Sporta, dat de Vlaamse Mont Ventoux-beklimming organiseert, besliste wat later de bergtop voor fietsers helemaal af te sluiten vanaf de Chalet Reynard, op zes kilometer van de top. Onder andere een fietsende minister Joke Schauvliege werd gewoon van haar fiets geblazen. Met een kwetsuur aan de duim moest ze naar het ziekenhuis worden overgebracht.

Ziggy bereikte met zo’n tweehonderd meter voorsprong op de Grijze Man en Katrien als eerste van de wandelaars gelukkig wel veilig de top. In de voetsporen van Ziggy volgde Sheraz. Verkleumd en verfomfaaid door de woeste wind, zocht hij snel de cafetaria op voor een warme chocolademelk. Nog eens veertien kilometer terug naar beneden, nee, dat zag Sheraz niet meer zitten. Hij besloot langs de baan zes kilometer te dalen naar de Chalet Reynard, waar hij samen met de supporters Gerda, An en Marjan, de vrouw van minister Gatz, de bus kon nemen naar Sault. Die supporters zouden helaas weinig te supporteren hebben, want de Gatzboys zaten in de groep die niet meer verder dan de Chalet Reynard de top mocht oprijden.

Op de top trakteerde Ziggy het gezelschap op een drankje. Hij belde Fabienne om haar te melden dat hij het gehaald had, als eerste dan nog wel, de held. Fabienne had maanden terug getwijfeld of het hem wel zou lukken. ‘Desnoods op mijn knieën’, zwoer Ziggy. Zo diep had hij niet eens moeten gaan.

De held van de afdaling was echter een heldin. De blaren op de hielen van Katrien bezorgden haar aanvankelijk lichte hinder die zware hinder werd, vooraleer over te gaan in pijn en tenslotte in nog meer pijn. Op een halve kilometer van Verdolier begaf ook een zool van haar bergschoen het. Ze bond een reep verbandgaas rond zool en schoen en schuifelde verder naar beneden. De verschijning van het kerktorentje van Verdolier door het gebladerte en de verzachtende geur van de lavendelvelden in de vallei waren een opluchting.

Katrien wachtte bij de aankomst na een bergwandeling van 28 kilometer nog een autorit van een uur naar haar hotel in Vaison-la-Romaine. Maar daar zou Peter, de topverzorger van de wielerploeg van Topsport Vlaanderen, haar lijden verlichten. In Bedoin zou ze nog tot laat op de avond dansen op de grootste Vlaamse openluchtfuif van het jaar op een Frans dorpsplein.